De magnetron, de afwasbak en de blaar.

Donderdagavond hadden Jeroen en ik beide geen zin om te koken. Volgens mij was het er gewoon te warm weer voor.....of we waren gewoon te lui........Hoe dan ook, we besloten om een magnetron maaltijd te halen. Ik gebruik die kans vaak om dan een lekkere pasta te eten, omdat Jeroen dat niet lust. Dus ik had erg veel trek in die lekkere maaltijd. Toen hij klaar was haalde ik 'm dan ook snel uit de magnetron (netjes met pannenlappen). Daarna legde ik ze weg en trok ik aan het lipje om het pakje open te maken.....meteen voelde ik iets aan mijn wijsvingen...een raar gevoel, maar niet meteen heet....in een reflex begon ik met mijn hand te wapperen en voelde ik het echt branden...Dus ik vloog naar de kraan en hield mijn vinger eronder. Vijf minuten lang heb ik dat gedaan. Daarna dacht ik het gaat wel weer, nog even een koud, nat washandje erop en dan is het weer over. Echter, het washandje hielp niet, het deed juist meer pijn. Ik ging zowat door de grond van het pijnlijke, brandende en tintelende gevoel. Vreselijk. Gelukkig kwam Jeroen met het idee om een bak met koud water te vullen, zodat ik mijn hand daarin kon houden. Dat was een fantastisch goed idee. Vanaf half acht tot half twaalf heb ik mijn hand erin gehouden en dat werkte....Gedurende die tijd ontstond er langzamerhand een blaar op mijn vinger. Een blaar van ruim een centimeter lang. Rond kwart voor twaalf ben ik uiteindelijk naar bed gegaan en werd de pijn wat minder. Zaterdag aan het eind van de middag klapte de blaar zelf en heb ik er eventjes een plijster op gehad. Inmiddels is dat niet meer nodig. Je ziet nu alleen nog een bruinrode plek, waar de blaar heeft gezeten en die slijt ook wel weer weg, denk ik. Al met al is het goed afgelopen. Al ik kijk voortaan wel beter uit bij het openen van een magnetronmaaltijd en natuurlijk is het nog beter om gewoon zelf de pasta klaar te maken. Dat vind ik nog veel lekkerder ook.

Volgende keer weer meer.