Mijn oma en ik

Mijn oma is dinsdag overleden. In het bijzijn van haar kinderen en hun partners is ze vredig ingeslapen. Wonderlijk hoe zoiets kan gaan. Het was echt op haar manier, zij wilde dat zo en het kon ook. Natuurlijk moest het wel volgens de regels, die er voor euthenasie staan, maar toch heb ik het idee dat het heel menselijk ging. Een raar woord misschien maar, het was niet gewoon over. Zoals mijn ouders het beschrijven (zij waren er dus bij) is het echt een waardig afscheid geweest. Het houdt me bezig, dat iemand blijkbaar sterft zoals hij of zij is. Mijn oma was iemand die graag zelf de touwtjes, of eigenlijk het stokje, in handen had. Ze is namelijk dirigente geweest van zeven verschillende koren. Zij besloot dus wie wanneer ging zingen en hoe hard en hoe zacht, even zwart wit gezegd.

In haar privé leven had ze het ook het liefst voor het zeggen. Ik vond dat doorklinken in haar verhalen en hoe zij over andere sprak. Ik vond dat wel iets bijzonders hebben en eerlijk gezegd ook best herkenbaar. Zelf ben ik perfectionistisch en wil ik graag dat de dingen goed, het liefst perfect verlopen. Dus wil ik graag controle houden over wat er om me heen gebeurt. Ik weet niet of mijn oma ook perfectionistisch was, maar het controle houden op wat er gebeurt en alles bewust meemaken, dat delen we wel. En dat is echt niet altijd negatief. Op mijn werk merk ik bijvoorbeeld steeds meer dat men het toch wel handig vindt, dat er iemand is die het overzicht heeft en punten bespreekbaar maakt. Dat heeft absoluut ook zijn voordelen.

Op dit moment laat ik mijn gevoel over het overlijden van oma nog niet helemaal toe, maar dat komt er echt wel uit. Dinsdag toen ik het nieuws hoorde, kwam het wel en kon het ook. Nu laat ik het zelf nog niet altijd toe, het komt in vlagen. Vooral ook als er iets anders fout gaat, zoals deze week. Laatst moest ik mijn auto ruit van binnen ook krabben, was helemaal bevroren, wat een werk, maargoed, verder ging het nog redelijk. Vanmiddag viel mijn achteruitkijkspiegel eraf en sinds vanochtend heb ik last van mijn rug. Ik wijt het maar aan spanningen, die daarin vast gaan zitten....Nou, opeens was mij duidelijk wat men bedoeld met de wet van murphy en met missery loves company. Op dat soort momenten komen de waterlanders eruit en dan huil ik ook om oma, nee, ik huil eigenlijk om oma. Tenminste, dat gevoel heb ik. Dus laat ik het er toch uit.

Nu ga ik naar bed en vanaf morgen luister ik naar het advies, dat ik vandaag van verschillende cliënten van mij kreeg (hoe komen ze toch zo wijs? ;-) Ik ga rustig aan doen en goed luisteren naar mijn eigen gevoel.