Jeroen heeft het in zijn stuk (over de paradontoloog) over zijn zenuwen, die hij niet meer de baas was. Zijn handen bleven trillen, hoe hard hij ook wilde dat het zou stoppen. Dat gevoel ken ik. Laatst maakte ik dat zelf mee op mijn werk. Ik was een mail aan het lezen van mijn leidinggevende. Het had naar mijn idee niets met de inhoud van de mail te maken, maar het gebeurde toevallig op dat moment. Ik begon (zo bleek achteraf) bijna te hyperventileren, ik kon in ieder geval bijna geen adem meer krijgen en begon naar lucht te happen. In mijn hoofd kwamen meteen allemaal gedachten naar boven. Wat gebeurd er nu? Word rustig....Waarom word ik niet rustig? Waar komt dit vandaan? Wanneer stopt het? Maar het stopte niet, het bleef doorgaan. Ik ben erover in gesprek gegaan met mijn moeder en zij vertelde mij, dat mijn lichaam vermoedelijk toch weer een grens aangaf. Weer, want daar speel ik al een hele tijd mee.
Zoals inmiddels bekend is heb ik pfeiffer. Of zoals mijn huisarts dat laatst uitlegde, een oude pfeiffer, waar ik nu last van heb, omdat ik te weinig antistoffen aan maak of ze werken niet goed. Hoe dan ook, ik merk het nu, doordat ik periodes heb, waarin het echt niet goed gaat. Dan heb ik mijn lichaam niet zelf onder controle, waardoor er sombere gedachten en soms ook hele doemscenario's in mijn hoofd opdoemen. In het hierboven genoemde voorbeeld ging het om het gedrag van mijn lichaam op dat moment. Vervolgens gaat dat verder met me aan de haal; Dit is al de zoveelste keer? Hoe vaak zal dit nog voorkomen? Wanneer houd het op? Straks blijf ik er me hele leven mee rondlopen...en ga zo maar door. Tegelijkertijd spreek ik mezelf toe, want ergens weet ik wel dat ik mezelf aan het gekmaken ben. Toch dring ik op de momenten dat het zo slecht gaat, niet tot mezelf door. Niemand dringt dan tot me door en ik voel me dan echt rot.
Vaak kom ik er wel weer uit, door er over te praten. Vorige keer deed ik dat met mijn moeder dus en mijn leidinggevende later. Zij luisteren goed en nemen me echt wel serieus. Maar ik wil graag dat dit soort momenten niet meer voor komen. Ik probeer ze juist te voorkomen door zo goed mogelijk mijn grenzen in de gaten te houden. Vier clientgesprekken, maximaal, per dag, nog niet teveel extra taken en goed pauze houden. Maar blijkbaar is dat soms toch te veel, of gebeurd er dan iets, waardoor mijn lichaam protesteerd. Dat vind ik nou zo moeilijk, daar heb ik zelf geen controle over en laat ik nou net een controlefreak zijn. Pffff...Ik wil echt niet in de slachtofferrol zitten, maar soms zie ik dus geen perspectief. Begrijp me niet verkeerd hoor: ik geniet op en top van dit leven en wil dat echt niet opgeven. Dat is het nou juis. Ik wilde dat ik daar weer eens wat meer van kon genieten, zonder rekening te hoeven houden met een lichaam, dat het opeens (onverwacht) even niet aankan, terwijl het daarvoor wel prima ging.
Ik geef toe hoor, ik heb een druk leven. Enkele maanden lang was ik drie avonden per week weg, had ik het druk op mijn werk en wilde ik nog een hoop erbij eigenlijk. Enkele weken was ik zelfs elke avond weg, doordeweeks en in het weekend. Nu valt dat wel even mee, omdat de musicalavond tijdelijk uitvalt. In januari start dat weer en dan wil ik graag weer actief deelnemen. Expreszo en het zwemmen wil ik ook blijven doen en ik heb nog zoveel wensen (die ik tijdelijk even op een laag pitje heb gezet). Voor mijn gevoel heb ik al behoorlijk wat water bij de wijn gedaan en wordt het nu tijd voor een stijgende lijn, of in ieder geval een stabiele lijn, zonder terugvallen, die zo rot aanvoelen.
Nouja, de tijd zal het uitwijzen, meer kan ik er op dit moment even niet van maken. Wel kan ik positief afsluiten, want deze week is het weer goed gegaan, zonder terugval hield ik het vol om tot 17.00 uur te werken. Met vandaag als uitzondering, vandaag was ik eerder thuis. Dat was echter niet vanwege een terugval. Dat was omdat ik nog gebruik wilde maken van een aantal vakantieuren voor het eind van het jaar.
Volgende keer weer meer en hopelijk het hele stuk wat positiever. Maarja, ik had nu zo'n tijd niet meer getypt, dus ik vond het wel weer eens tijd. En erover praten helpt, dus wieweet ook door het van me af te schrijven.
