Vastgelegd in een Holly strip

Op onze bruiloftsite kun je lezen over twee vrienden van ons, Rob en Larissa, die hun creatieviteit samenvoegen om voor ons de prachtige trouwkaart te ontwerpen en te drukken. Daar zijn wij natuurlijk hartstikke blij mee. Om met hen te overleggen hadden we bedacht dat het heel erg leuk zou zijn om ze uit te nodigen voor een diner bij ons thuis. Ik zou dan rijst klaarmaken met nog meer lekkers erbij.

Een paar weken ervoor had ik dat afgesproken met Rob via msn dat dit diner op 4 februari plaats kon vinden. Larissa had ik vervolgens weer via de mail uitgenodigd en een paar dagen later een herinneringsmail gestuurd, of ze het nog wist, omdat ik nog geen reactie binnen had. Ze had het wel netjes op haar kalender gezet bleek achteraf. Door mijn herinneringsmail ging het echter niet helemaal goed.

Twee weken ervoor op 21 januari kwam ik thuis in de hozende regen en kwam ik bij de schuur Larissa op haar brommertje tegen. Hoe het verder ging hoef ik niet helemaal te vertellen, maar kan ik je laten zien. Larissa tekent namelijk ook stripjes over zichzelf en andere figuren en heeft de situatie daarin geillustreerd:

Je kunt nog meer stripjes van haar lezen op http://hollycomics.livejournal.com/ en ze heeft ook een eigen website, waarop ze nog meer van haar kunsten laat zien: http://www.hollytoadstool.com/

Musical in het ziekenhuis

Zondagmiddag hebben we met stichting Maatjes ontzettend hard gereperteerd op de eerste helft van de musical de Sound of Music. Donderdag had ik de eerste repetitie meegemaakt met het nonnenkoor en zaterdag overdag had ik (net als vele dagen voor de repetitie donderdag) zelf ook nog geoefend thuis, voordat ik mij zondag naar het ziekenhuis begaf. Daar hadden we de grote revalidatiezaal om te oefenen. We hebben de eerste helft eerst een keer doorgespeeld. Het stuk van de nonnen ging best goed, vooral het openingsstuk. Al ben ik wel blij dat we nog enkele maanden hebben, om verder te repeteren. Verder heb ik enorm genoten van de liedjes en dansjes van de kinderen! Dat zag er ook al heel goed uit. Je kunt meer foto's en een filmpje bewonderen op de website.

Mijn eerste theatersport wondje

Zaterdagavond was het dan zover, ik zou teamcaptain zijn tijdens een theatersport (thuis) wedstrijd van Expreszo. Van te voren was ik best zenuwachtig, ook al spraken mijn medespelers me echt wel moed in en uiteindelijk ging het ook best goed. Ik was echt wel tevreden. Ook omdat mijn publiek achteraf melde dat ze erg genoten en gelachen hadden! Dus dat is wel voor herhaling vatbaar!

Iets wat naar mijn idee niet voor herhaling vatbaar is, is mijn val. Na de pauze deden we als openingsvorm de machine. Hierin beelden we met de twee teams (dus met 8 personen) een machine uit, die door het publiek benoemd wordt. Piet, de presentator had aan het publiek gevraagd welk product zij gefabriceerd wilden zien. Zij kozen voor een suikerspin en dus werden wij met z'n alleen een suikerspinmachine, iedere persoon een onderdeel. Deze machine ging steeds sneller en sloeg letterlijk en figuurlijk op hol. We stonden met z'n allen best dicht op elkaar, waardoor ik tijdens mijn (als nep bedoelde) val, echt struikelde over een speler van Tartrek (tegenpartij)!

Gelukkig kon ik mezelf nog opvangen met mijn armen, wat wel voor een schaafwondje zorgde. Op het moment van de val heb ik amper wat gemerkt. De jongen van Tartrek hielp me netjes overeind en vroeg hoe het ging. Dus met een brede smile liet ik hem weten dat het prima ging.
Ik voelde er helemaal niets van, dus wist dat het goed afgelopen was. Vervolgens speelden we gewoon lekker door.

Op een gegeven moment ging ik op de stoel zitten en leunde met mijn elleboog op mijn schoot. Auw!! Toen voelde ik het wel en ik bekeek mijn elleboog toch maar eens. Daar zag ik de schaafwond en vanaf dat moment voelde ik 'm constant. Mijn eerste theatersport wondje.

Verder heb ik wel prima door kunnen spelen en was de wedstrijd al weer sneller afgelopen, dan ik had gedacht. Later thuis in bed voelde ik mijn bovenarmen enorm en de onderkant van mijn rug. Dat is inmiddels weer wat minder geworden, af en toe een scheut, maar mijn schaafwondje voel ik wel. Maargoed, dat gaat ook weer over. Je ziet wel op de foto, dat het niets voorstelt!

Ik vond het echt een gafe avond en wil echt nog wel een keer captain zijn. Bovendien wil ik ook nog een keer presenteren, lijkt me ook iets veiliger, hihihi!

Een volgende keer weer meer.