Straks in 2009

Natuurlijk had 2008 als ultiem hoogtepunt onze bruiloft. Wat was het een sprankelende dag en een knalfeest. Daar denken wij nog vaak met heel veel liefde en plezier aan terug. En wat hebben we het goed saampjes. We genieten van ons getrouwde leven samen en kijken uit naar 2009.

Deze blog gebruik ik echter niet om 2008 te herdenken. Dat komt waarschijnlijk wel een andere keer. Dit keer een gedicht, wat zomaar in mijn hoofd opkwam. Ik wil hier wel wat bij uitleggen. Omdat het misschien wat somber klinkt. Daar wil ik alleen graag over zeggen, dat 2008 zeker niet alleen maar somber is geweest. Het is alleen een gevoel wat de laatste maanden wat meer bij mij naar boven is gekomen. Ik hoop dus echt dat ik dat in 2009 aan kan pakken en ervoor kan gaan.

Maar natuurlijk weet ik, dat in 2009, net als in 2008, vele leuke en mooie momenten zullen zijn. Die nemen we mee in ons hart, zodat we weer de kracht vinden om ook met die sombere momenten om te gaan.

Een leven vol hoop,
Een leven vol leven,

Niet meer een soap

Maar meer geven.

Een leven vol positiviteit

Een leven vol met lef

Niet meer 'geen tijd'

Maar meer besef

Dat leven is prachtig

Dat leven een zegen

Niet meer zo jachtig

Straks in 2009

De Musical Cursus

Jeroen heeft het al een aantal keer genoemd in zijn blogs. Elke dinsdag avond kom ik met een big smile op mijn gezicht thuis. Dan ben ik namelijk naar de orientatie cursus musical geweest. Het is echt geweldig en ik leer er ontzettend veel!!

Op dit moment richten we ons voornamelijk op het dansen en zingen, maar in het volgende blok zal het acteren ook weer aan de orde komen. Ik ben thuis al druk mijn monoloog aan het voorbereiden.

Het zingen gaat naar mijn idee ook lekker. We krijgen flink wat technische aanwijzingen en leren goed naar elkaar te luisteren. Het niveau ligt best hoog. Zomaar een akkoord zingen, zonder dat iedere noot apart aangegeven wordt, das best lastig. Maar het gaat me steeds beter af. Wel ben ik blij dat ik ook nog zelf apart zangles heb, op de woensdagavond. Sinds kort heb ik daarvoor een prachtige digitale voicerecorder gekregen, waarmee ik mijn zanglessen en dergelijken op kan nemen en thuis dus ook goed kan oefenen. Misschien neem ik die voicerecorder ook wel mee naar de cursus binnenkort.

Het meest lastige onderdeel vind ik het dansen en dan vooral het tapdansen. Vooral als we aan het eind van de les, zo tussen 22.00 uur en 22.30 uur, nog nieuwe pasjes aangeleerd krijgen. Het lukt me niet altijd om dat, na een dag hard werken, nog in mij op te nemen. Maar ik wil het wel super graag leren, dus ik ga erg mijn best doen om mijn spanningsboog groter te krijgen. Dan kan ik de 5 a 6 dansen, die we inmiddels geleerd hebben, beter onthouden en goed meedoen.
Ook ben ik thuis druk bezig mijn spieren meer kracht te geven en te strekken. Zodat ik over een aantal weken (of maanden) ook de grond kan raken met mijn handen, terwijl mijn benen gestrekt zijn of kan zitten in spreidstand en dan met mijn handen mijn voeten kan aanraken.
Dat gaat al steeds een klein beetje beter.

Ik hoop dat ik volgend jaar door kan met de vervolg cursus, maar ik ben voor de zekerheid al op zoek naar een alternatief. Voor als er te weinig aanmeldingen zijn voor het vervolg (wat al een aantal jaren gebeurd is, begreep ik). Of als mocht blijken dat het dansen toch te hoog gegrepen is voor mij (zou zomaar kunnen, je weet het niet). Mocht dat zo zijn, dan denk ik erover om mij toch meer te specialiseren in het acteren, want dat is mijn allergrootste passie.
Daarvoor heb ik bijvoorbeeld op de website van De Trap gekeken. Die acteer opleiding spreekt mij erg aan, alleen die is wel heel duur.
Dus dan moet ik sowieso eerst uitrekenen of het uberhaupt
bet(h)aalbaar is.

Kortom, ik geniet nu volop van de orientatiecursus musical en leer er een hoop. Wat ik daarna zal gaan doen, weet ik op dit moment nog niet, de tijd zal het verder uitwijzen. Ik houd jullie op de hoogte!

De volgende keer weer meer!

Mijn oude thuis

Laatst liep ik naar huis en zag ik de sleutel van het huis van mijn ouders. En opeens besefte ik me dat het over een paar weken al zover is, dan helpen we mijn ouders verhuizen. Dan is het huis waarin ik vanaf mijn zesde jaar in opgegroeid ben leeg en niet meer van mijn ouders.

Tenminste, mocht het verkocht worden. Heeeeeeeeeeel misschien kopen wij het. Mocht het over een jaar nog te koop staan. En als we het ons kunnen veroorloven natuurlijk. Maar vooralsnog ga ik daar niet van uit en hoop ik voor mijn ouders alleen maar dat het verkocht wordt....

Dan staat dat huis leeg... het (t)huis waar ik vanaf mijn zesde ben opgegroeid, van waaruit ik naar verschillende scholen ging, leuke contacten had met allerlei vrienden en vriendinnen..... en ja inderdaad ook vriendjes. Ik weet nog wel, dat we wel eens verstoppertje speelden in huis en er een plekje op zolder was (achter de schotten), waar ik wel eens dubbelgevouwen verstopt zat. Het kon ontzettend lang duren, voordat ik dan gevonden werd. Nouja, voor mijn gevoel dan.

Ook kan ik de verschillende slaapkamers nog goed herinneren. De achterkamer, die ik deelde met mijn zusje, nadat zij zo ziek was geweest en weer herstellende was. De voorkamer, die ik ook deelde met mijn zusje. Er stond een kastenwand in het midden. Zo hadden we toch ieder een eigen plekje. Als laatste de zolder, helemaal voor mezelf. Wat heb ik daar gezongen en gedanst voor de spiegel. Marco Borsato, New kids on the block, madonna en nog vele anderen. Allemaal passeerden ze de revue. Maar natuurlijk heb ik daar ook flink huiswerk zitten maken aan mijn bureau (een grote houten plank) onder het dakraam.

Als kleine en jonge meid heb ik daar wat in de straat gespeeld. Bijvoorbeeld met de bal tegen de schuurdeur gooien en dan bepaalde pasjes doen. Of in de zomer onder de waterstraal om af te koelen.

Verder denk ik aan de kleine keuken in dit huis, wat iets knussigs geeft aan de inrichting. Ik denk aan de vele verschillende indelingen, die mijn ouders in dit huis maakten. Dan weer stond de eetafel aan de achterkant van het huis, dan toch aan de voorkant om toch weer teruggeplaatst te worden naar de achterkant. Zo hebben ook de televisie, bank, kasten en stoelen op verschillende plekken gestaan. En natuurlijk werd oud meubelair regelmatig vervangen door nieuw.

Het nadenken over dit huis, maakt dat ik terugkijk op mijn jeugd. Hoe ik sintemaarten liep in die straten daar, hoe we speelden in de speeltuin in de buurt en hoe leuk het contact was met de omwonenden. Natuurlijk bedacht ik me dit ook toen ik op mezelf ging wonen, maar dan waren mijn ouders daar nog. Dus kon ik nog terug. Dat kan straks niet meer........ niet meer naar dat huis.

Ja en zo kan ik nog wel uren doorgaan. Het huis zal altijd in mijn herinnering blijven. En gelukkig zie ik mijn ouders nog regelmatig en heb ik nu mijn eigen thuis, samen met Jeroen. Dus er zullen nog vele gezellige, leuke en mooie momenten bijkomen in mijn leven, waar ik in de toekomst met een goed (misschien ook weemoedig) gevoel aan terug kan denken.

Een volgende keer weer meer.

André van Duin

Zaterdag 29 november zijn Jeroen, zijn moeder, mijn vader en ik naar de nieuwe Revue van André van Duin geweest, in het Park Schouwburg van Hoorn. Samen met Ron Brandsteder, Ferry de Groot, een live orkest en showballet maakt hij er weer een echte show van. Natuurlijk vooral vol met humor.

Bij binnekomst kregen we een bingo formulier en een heel klein potloodje in onze handen gedrukt. Ze vertelden ons dat we BINGO zouden spelen tijdens de show en dat André en Ron ons wel uit zouden leggen hoe het ging. Op het formuliertje stond dat je grote prijzen kon winnen: een breedbeeld televisie, fietsen en weet ik veel wat nog meer. De moeite waard om alles in te vullen en met potlood in de aanslag klaar te zitten voor de show, maar vooral voor het spel. Maar natuurlijk hadden we het van André en Ron kunnen verwachten.... Voordat het spel lijkt te beginnen, komt er weer vanalles tussendoor, waardoor het spel niet kan starten. Ik zal er niet te veel over verklappen (voor als mensen nog naar de show gaan), maar er belandden zelfs vele balletjes midden in het publiek!!!

Verder zijn er twee sketches die me voornamelijk bijgebleven zijn. Namelijk Ron Brandsteder, die dancing with the stars wil presenteren, maar er is geen jury. André heeft daar natuurlijk weer een oplossing voor. Ik heb in een deuk gelegen, toen hij als Marc-Marie Huijbregts binnen kwam lopen en zijn imitatie van Herman van Veen was ook grandioos!!! Natuurlijk zie je dat het André is, maar dat is ook de bedoeling.

Als tweede vond ik de dik voor mekaar show geweldig. Dan zitten André en Ferry in een radio studio en zie je hoe die show wordt gemaakt. Heel grappig om maar twee mensen te zien zitten en het idee te krijgen, dat er vijf in dat hokje zitten. De rest van de show wordt opgevuld met dansen door het showballet. Ze doen ook een stukje met verschillende musical songs. Je begrijpt dat vooral die dans(en) mij vooral erg aansprak(en).
Al met al was het een swingende, grappige en lachwekkende show. Mocht je er binnenkort heen gaan; heel veel plezier!