Wat is jouw (wereld)beeld van mij?

1. Wat is jou naam?
2. Zijn we vrienden?
3. Wanneer en hoe hebben we elkaar ontmoet?
4. Heb je me ooit wel eens willen slaan?
5. Geef me een bijnnaam en zeg erbij waarom die bij me past?
6. Omschrijf me met 1 woord!
7. Wat was je eerste indruk van mij?
8. Is het nog hetzelfde?
9. Wat doet jou aan mij denken?
10. Als jij mij 1 ding kon geven wat zou het zijn?
11. Denk jij mij goed te kennen?
12. Wanneer was de laatste keer dat je me zag?
13. Heb je me ooit iets willen vertellen maar je kon het neij ?
14. Ben je of was je verliefd op mij?
15.Heb je mij eens willen zoenen of wil je dat nu?
16. Ga je dit op jou blog zette?

De slagersjongen

Afgelopen donderdag kregen we bij Expreszo een training van Piet. De training stond in het teken van de twee wedstrijden, die we afgelopen weekend hadden tegen Prodeo uit Enschede. Vrijdag speelden Anne, Nirma, Johan en ik uit (dus in Enschede) tegen Prodeo en zaterdag speelden Larissa, Linda, Jan en Piet thuis (dus in Hoorn) tegen Prodeo. Daarom trainden we afgelopen donderdag vooral verschillende spelvormen in aangepaste wedstrijdvorm. We hadden drie teams samengesteld. Je zou kunnen zeggen: team vrijdag (Anne, Nirma, Johan en ik), team zaterdag Larissa, Jan, Linda en Lucien (want Piet trainde ons) en team rechters Mieke, Marjo en Vincent. Piet gaf ons de opdracht om twee vormen te bedenken, die we wilden spelen en twee vormen, die we niet graag speelden.

Onze allereerste vorm werd de drie-in-de-pan, die we vaak en graag spelen. Nirma vroeg, als captain, aan ons publiek (Piet en Luciën) een locatie en we waren in een vleesverwerkingsbedrijf. Ik was alvast bezig wat vlees te testen, toen Johan binnen kwam lopen met een groot stuk vlees op zijn arm. Hij bleek slagersjongen van de maand te zijn. Vervolgens bereidde hij het verse stuk vlees en liepen we samen weer af om het op te gaan eten.

Opzich ging het helemaal nergens over en werd het geen fantastische scene, maar toch heb ik genoten van het spel. Ik had erg veel lol (binnenpret) tijdens het spelen van deze scenes. Maar niet vanwege de emoties: woede, histyrische blijdschap en verliefdheid, waarin we de scene nog een paar keer hebben gespeeld. Ook niet omdat er tijdens en na het spelen feedback werd gegegeven, waardoor we nu weer weten waar we op kunnen letten tijdens een drie in de pan. Nee, mijn binnenpret had een andere reden. Want ik wist toen al, dat ik over deze scene een weblog zou schrijven.

Waarom?
Toeval of niet, maar juist Johan mailde mij een tijdje terug een woord. Dit, naar aanleiding van mijn vraag naar inspiratie. En juist hij stuurt mij de volgende mail:

Leuke blog. En goed idee om een stuk theatersport op je blog te zetten.
Gewoon om een woord een stuk schrijven.
Best wel moeilijk om zomaar een woord te verzinnen.
Daarom open ik op een willekeurige pagina het woordenboek en neem het vijfde woord van onder, linker pagina.
"slagersjongen"
Kan er ook niets aan doen. Veel plezier met dit woord.
groet.
johan

Is dat toeval of niet??? :-D ;-)
Een volgende keer weer meer!

Werk!!

Het is echt ontzettend snel gegaan. Afgelopen maandag was ik nog een WWer. Op weg naar een tweede sollicitatiegesprek voor de functie van Trajectmanager bij een re-integratie bedrijf. Gezonde spanningen gierden door mijn lichaam, maar ik wist dat ik mij goed had voorbereid. Ik had de vacature en website nog eens doorgelezen en nog enkele vragen opgesteld. Het gesprek met een Jobhunter en Trajectmanager verliep prettig. Ze gaven nog iets meer uitleg over de functie en stelden vragen over mijn kwaliteiten, achtergrond en mogelijkheden. Aan het eind van het gesprek lieten ze me weten, dat ik deze week meer zou horen.

Dus thuis aangekomen was ik alweer achter de computer gedoken met het idee op zoek te gaan naar vacatures. Als je in de WW zit moet je namelijk minimaal 2 sollicitatie verrichtingen per week doen. Ik had deze week (nog maar) 1 gesprek gehad, dus moest minimaal nog 1 geschikte vacature vinden.

Maar toen ik eenmaal achter de computer zat, vond ik dat ik het wel verdiend had om eerst wat voor mezelf te doen. Om even niet met solliciteren bezig te zijn. Dus keek ik via uitzendinggemist naar Boer zoekt vrouw. Die aflevering was net afgelopen en ik had net mijn mail geopend om te kijken of bijvoorbeeld de vacaturekrant alweer wat vacatures had doorgemaild.

En ja, je raad het al... telefoon! Het detacheringsbureau liet mij weten dat het re-integratie bureau graag met mij door wilde. Ik kreeg meteen een aantal vragen op me afgevuurd. Wanneer wilde ik starten? Hoeveel uur? Welke dag wilde ik vrij? Kon ik de volgende dag voor het arbeidsvoorwaardegesprek? Compleet in een roes heb ik antwoord gegeven op de vragen.

Nadat ik had neergelegd drong het langzaam tot me door. Ik heb een baan!! Ik hoef geen vacatures meer te zoeken voor mezelf, geen bedrijven of instellingen meer te bellen of ze (nu of in de toekomst) op zoek zijn naar mij, niet meer te sollicteren en mezelf voor te bereiden op sollicitatiegesprekken. Althans, zoals gezegd... niet meer voor mezelf. Vanaf nu doe ik het voor mijn werk. Als Trajectmanager begeleid ik mensen bij het zoeken en vinden van werk. Dus wat ervaring betreft zit het wel goed :-)

Inmiddels heb ik twee werkdagen achter de rug, al een hoop informatie ontvangen, een verslag en aantekeningen gemaakt en al enkele cliënten gesproken. Ik merk wel dat ik moet wennen; Aan het werkritme, de werkzaamheden, enz... Het gaat allemaal heel snel en anders, dan op mijn vorige werkplek. Andere doelgroep, andere werkplek, zelfde methode, echter met een andere toepassing ervan. Maar, dat is nou juist de uitdaging, die ik graag met beide handen aangrijp!!!

Een volgende keer weer meer!