Tijd te kort

Gisteravond had ik een muziek training bij Expreszo. Luciën liet ons onder andere de blues zingen in de blues bar. We kregen van 'het publiek' een probleem op. Ik kreeg de opdracht om een "tijd te kort blues" te zingen. Het zou leuk zijn als het ook zou rijmen, maar dat was (zo begreep ik) geen eis. Ik vind het echt geen ramp om improviserend te zingen, daar heb ik de laatste tijd juist steeds meer lol in. Echter om dan ook te rijmen... Tja, dat vind ik nog best lastig.

Tijdens het zingen kwam spontaan het zinnetje: 'Ik wil nog dit, ik wil nog dat' bij mij boven. En terwijl ik dat zong, dacht ik al: 'Hey, dat zinnetje ken ik ergens van? Maar waarvan?
Ik heb mijn blues uitgezongen en de rest van de training dacht ik er niet meer aan.

Na de training fietste ik met Noor naar huis toe en kwam het zinnetje weer in mijn hoofd. Spontaan begon ik het te zingen en meteen wist ik het weer! Het was jeugdsentiment. Het kwam uit kinderen voor kinderen. Het was zelfs de titel van het nummer. Je zou kunnen zeggen dat het de kinderversie is van de "Tijd te kort blues." Dus minder blues, meer kindermuziek. Natuurlijk staat alles tegenwoordig op YouTube. Dus kun je de clip bekijken en luisteren via: http://www.youtube.com/watch?v=41hDIYyLz28

En tja, als ik de tekst van dat lied hoor, moet ik eerlijk bekennen dat het gevoel mij heel bekend voor komt. Ik wilde (en heb nog steeds wel die neiging) ontzettend veel en het liefste ook alles tegelijkertijd. Ook wilde ik steeds weer iets anders. Anderen, maar vooral ikzelf hield(en) dat vaak niet meer bij. Ik wilde ander werk, misschien wel in het theatervak, misschien toch zorg of meer welzijn. Het werk dat ik had wilde ik zo goed mogelijk doen. Tegelijkertijd wilde ik (en veel wil ik nog steeds) theatersporten, zangles, squashen, een opleiding acteren volgen, mijn nieuwe huidige baan tot een succes maken en trainingsacteur worden, het huishouden goed bijhouden, mijn afspraken nakomen met vrienden en familie en het thuis met Jeroen samen zo leuk, gezellig en fijn mogelijk hebben. Tja, dat kan natuurlijk niet en zeker niet allemaal tegelijkertijd.

Dat merkte ik ook wel. Eind vorig jaar ben ik een paar keer flauwgevallen en had ik op kerstavond een black- out. De co-assistent bij de huisarts constateerde begin dit jaar dan ook dat ik wel eens licht overspannen zou kunnen zijn. Daar schrok ik natuurlijk behoorlijk van! Als advies kreeg ik mee om voldoende rustmomenten in te plannen. Daar ben ik meteen mee begonnen. Eerst ging dat nog niet zo goed, maar het ging steeds beter en sinds deze weken kan ik zeggen dat ik echt kiplekker in mijn velletje zit!

Ja, ik blijf opletten dat ik mezelf niet voorbij loop en dat ik wel voldoende rustmomenten neem. Ik besefte me dat ik naar een beter leven aan het streven was, terwijl ik een prima leven heb. Ja, het is echt waar; Ik had (en heb dus zeker nog de neiging naar) het dertigersdilemma. Terwijl ik dondersgoed weet dat ik pas 30 jaar ben en de rest van mijn leven nog genoeg tijd heb om te onderzoeken wat ik kan bereiken en wat niet. En als ik iets niet red, dan heb ik daardoor echt niet een slechter leven. Dat besef geeft me al veel meer rust.

Toch besefte ik me ook dat ik gewoon graag met veel dingen tegelijkertijd bezig ben. Maar dat kan naar mijn idee heel goed, als ik het maar blijf afwisselen met rustmomenten en me blijf beseffen dat ik een heel gelukkig leven heb. Dus, dat ik blijf genieten van alles wat ik doe, beleef, hoor, ruik, proef en besef. En dat heb ik natuurlijk helemaal zelf in de hand.

Ik vind dat ik daar al heel goed mee bezig ben. Zo geniet ik ontzettend van mijn nieuwe baan, waar ik 1 maart vol enthousiasme aan begonnen ben. Ik merk nu al dat het me goed doet en dat ik er ook energie van terugkrijg. En wieweet komt mijn wens om trainingsacteur te worden dit jaar of volgend jaar wel uit.

Maar daarover meer in mijn volgende blogs.

Middagje strand

Het was alweer een lange tijd terug dat Jeroen en ik naar het strand waren geweest om daar een wandeling te maken. Ik weet niet eens meer precies wanneer dat is geweest. Ik denk ongeveer één of misschien wel twee jaar geleden. We hebben destijds gezegd, dat we het vaker zouden doen, maar dat was er dus al die tijd niet meer van gekomen.

Tot gisteren (zondag dus). Ik kwam 's middags spontaan op het idee om een strandwandeling te gaan maken. De hemel was bijna strakblauw, het zonnetje scheen vollop. Kortom, ontzettend zonde om de hele dag binnen te zitten. Ramon en Jeroen wilden wel met me mee. Zij wandelen natuurlijk meestal in de stad, maar een lekkere lange strandwandeling sloegen ze niet af.

En dus lieten we mijn tom tom in Jeroens auto ons de weg wijzen naar Bergen aan Zee. Daar vonden we een geschikte plek voor de auto, op loopafstand van het strand. We wandelden echt een heerlijk lang stuk. In maart is het natuurlijk wel koud nog als de hemel zo strak blauw is, maar dat vond ik juist lekker. De heenweg hadden we de wind, als een soort steun, in onze rug. We hebben tijdens het wandelen gezellig gekletst over allerlei onderwerpen. Ondertussen genoot ik ook van het geluid van de zee. Daar word ik zo lekker rustig van. Bij een strandtentje genoten we van een heerlijke warme chocolademelk met slagroom. Daarna liepen we weer terug. De terugweg blies de wind schuin in ons gezicht. Daardoor liepen de tranen uit mijn ogen. Maar ik vond het heerlijk om die wind door mijn haren en om mij heen te voelen.

Ja het was weer een heerlijk middagje. Voor herhaling vatbaar. Dit keer misschien wat sneller, dan de vorige keer ;-)

Een volgende keer weer meer!