De eerste drie a vier maanden ben ik behoorlijk misselijk geweest en al wist ik dat het alleen maar een teken was, dat alles goed ging, toch voelde ik me er behoorlijk beroerd onder. Echt genieten lukte me niet.
Vervolgens werden er op de 20 weken echo's (we mochten twee keer omdat de echoscopiste de eerste keer niet alles goed kon zien, omdat de kleine heel eigenwijs in een bepaalde houding bleef liggen) kleine bovenbeentjes geconstateerd. Dit bleek ook weer op de extra groeiecho, die we rond de 31 weken hebben laten maken bij de verloskundigepraktijk. Daarom werden we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Op maandag 31 oktober moesten Jeroen en ik daarom voor een echo naar het ziekenhuis. Daar werden ook weer korte bovenbeentjes gemeten, maar ook een klein buikje en hoofdje. Kortom, het bleek gewoon een kleiner kindje te zijn. Bovendien werd er bij mij een hoge bloeddruk opgemeten. De combinatie een klein kindje en een hoge bloeddruk bij moeder doet de alarmbellen rinkelen. Daarom moest ik de woensdag daarop extra voor controle komen. Toen was mijn bloeddruk nog meer gestegen en werd ik meteen opgenomen in het ziekenhuis.
De zaterdag erna mocht ik weer naar huis, maar wel onder thuismonitoring. Elke dag kwam een verpleegkundige mijn bloeddruk opmeten en een CTG scan maken van de kleine. Acht dagen was ik thuis, maar zondag 13 november werd ik toch weer opgenomen in het ziekenhuis, omdat de CTG scan niet goed was. Daar werd me duidelijk uitgelegd, dat ik er wel in het ziekenhuis zou liggen tot aan de bevalling. Ze bekeken per dag hoe het ging, want voorlopig was ik nog de beste couveuse voor mijn kind. Maar een week later werd mij verteld, dat ze vanaf maandag bij mij zouden kijken of de bevalling ingeleid zou kunnen worden. Op maandag 21 november zouden ze gaan kijken, wat ze vanaf dinsdag zouden doen.
De zondag erna zag ik wat bloed tijdens het plassen en ik kreeg wat last van harde buiken, maar verder gebeurde er niet veel. Op maandag bleek dat ik anderhalve cm ontsluiting had, maar volgens het verplegend personeel was dat nog zo in het begin, dat ze er niet veel van verwachtte. Op dinsdag hebben ze vervolgens een gel aangebracht, aan de hand waarvan er drie mogelijkheden waren. 1. de bevalling zou spontaan op gang komen. 2. Ik zou ingeleid kunnen worden en 3. Er zou niets gebeuren en dan zouden ze de volgende dag weer kijken. Er werd mij verteld, dat het wat zou gaan rommelen bij mij, maar omdat het nog zo in het begin was, verwachtte ze niet dat er veel zou gebeuren. Ik zou wat last kunnen krijgen van gelpijnen, maar verder konden ze niet veel voorspellen. Echter, het werd optie 1. Om half tien werd het aangebracht en al snel voelde ik heftige voorweeën. Om 13.15 uur werden mijn vliezen gebroken. Na een pittige weeënstorm, werd om 15.36 uur onze prachtige, maar o zo kleine dochter Nathalie Lianne geboren.
Bij haar geboorte woog ze 1980 gram en daarom moest ze in het ziekenhuis blijven. Ik zelf mocht op 27 november weer naar huis. Dat was wel wennen hoor om thuis te zijn, te beseffen en te weten dat Jeroen en ik nu echt ouders zijn, maar nog geen kleine meid in huis hebben. We rijden elke dag twee keer naar het ziekenhuis om haar te verzorgen en te voeden.
Dus hoewel de directe familie wel gebeld was en ik een hoop vrienden en bekenden de dagen erna had gesmst, hebben we geen tijd en gelegenheid gehad om die eerste dagen bezoek te ontvangen bij Nathalie. Zolang zij in het ziekenhuis op de couveuse afdeling ligt zijn de regels streng. Dat liep dus allemaal ook weer anders dan verwacht, maar wellicht komt daar binnenkort verandering in....
Vandaag (1 december) hebben we namelijk gehoord, dat als Nathalie het de komende dagen goed blijft doen (zoals ze het de afgelopen tijd ook doet), dan mag zij op zondag naar huis. Jeroen en ik houden nog wel een slag om de arm. Het is natuurlijk wel belangrijk dat ze echt goed zelf eet, poept, plast, haar temperatuur op peil houdt en vooral groeit.
Ook thuis zal zij goed warmgehouden moeten worden en alleen maar slapen, eten, poepen en plassen. Er is ons aangeraden zeker de eerste twee a drie weken binnen te houden en het wat kraamvisite betreft rustig aan te houden. Dus de visite kan dan wel, maar niet te veel mensen tegelijk en we laten Nathalie lekker warm liggen. Maar we zijn al blij dat we onze kleine meid kunnen delen met familie, vrienden en bekenden. (Als ze zondag thuis komt natuurlijk).
We hebben er alle vertrouwen in dat het uiteindelijk helemaal goed komt met ons kleine wonder: Nathalie!!
