Een bewuste keuze

Soms zijn er van die momenten in je leven, dat je bewust een keuze maakt. Dit is zo'n moment in mijn leven. De afgelopen jaren heb ik mezelf weer een stuk beter leren kennen en ik ben veranderd. Natuurlijk ben ik niet een heel ander persoon geworden. Maar ik kom wel steeds beter voor mezelf op en stel mezelf minder afhankelijk van anderen op. 

Een voorbeeld. Terwijl ik dit schrijf spoken de negatieve gedachten door mijn hoofd. Mensen zitten niet te wachten op dit geblaat van mij. Dit is veel te open. Dit wil niemand lezen. Ik weet wel dat vrienden en familieleden mijn openheid juist waarderen. Maar dat betekent nog niet dat ik het op mijn weblog moet plaatsen. Bovendien zijn het allemaal clichés. Ieder mens zal zoiets meemaken in zijn of haar leven. Daar ben ik echt niet bijzonder in. Een aantal jaar terug zou dit een reden zijn om het niet te plaatsen. Maar nu denk ik daar anders over. Ik zeg namelijk niet dat dit iets bijzonders is. Het is vooral een goed en fijn moment in mijn leven. Voor mij. Niet origineel of uniek. Dus ik plaats het wel. Ik plaats het voor mezelf en omdat ik dit wil delen met wie het wel willen lezen :-)

Op dit moment ben ik heel zeker over mezelf. Over mijn keuze. Ik kies er namelijk voor om gelukkig te zijn samen met mijn man en kinderen. Om een volwassen vrouw te zijn. Een vrouw, die geniet van de mooie, leuke en fijne momenten in mijn leven en zware, moeilijke of lastige momenten ook aan gaat. 

Ons leven is de afgelopen jaren op z'n kop gezet en flink veranderd. We zijn een gezin nu. Daar moesten we behoorlijk aan wennen en dat was niet altijd even makkelijk. Nou ja, eigenlijk zijn we nog steeds aan het wennen en is het nog steeds niet altijd makkelijk. Onze meiden zijn schatten en we houden van allebei heel erg veel. Waar we aan moeten wennen is de extra rol, die we in ons leven hebben. We zijn nu ook ouders. Daar horen onder andere nieuwe verantwoordelijkheden bij. Tegelijkertijd moeten we niet vergeten dat we ook partners zijn en ook ons eigen leven hebben.

Ik heb er nu voor gekozen gelukkig te zijn. Dat betekent niet dat ik vanaf nu altijd gelukkig zal zijn. Maar ik sta wel positiever en met meer zelfvertrouwen in mijn leven. Mijn geluk is minder afhankelijk van wat er gebeurd, minder afhankelijk van hoe anderen met mij omgaan of over mij denken. Mijn geluk is afhankelijk van wat ik zelf doe, laat, zeg of leer in mijn leven. Van mijn eigen keuzes.Mijn geluk is mijn eigen verantwoordelijkheid. 

Ik kies voor mijn gezin en voor mezelf. :-) 

Een volgende keer meer :-) 

(want hier ben ik nog niet over uitgeschreven, maar het is nu tijd om naar bed te gaan ;-) 

Een leven zonder jou

Blanco, volledig blanco. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet wat ze moest denken. Ze stond er gewoon en deed niets. Dat kon ze niet. Tranen rolden over haar wangen.

Er kwam een man naar haar toe. "Wat doe jij daar? Je hebt hier niets te zoeken." Het klonk boos. Hij kwam dichterbij. "Oh, meisje, je huilt!" "Wat is er?" Hij keek hoe ze erbij stond. "Wat is hier gebeurd? " Hij klonk geschrokken. "Kom met me mee, dit kan zo niet." Hij sloeg een arm om haar heen.

Ze schrok van zijn aanraking. In een reflex rukte ze zich los en rende weg. Ze weet niet waar naartoe, maar ze rende. Al rennend kwamen haar gedachten terug. "Wat was er gebeurd?" "Had zij dat toegelaten?" "Nee" Ze had keihard nee geroepen. Dat wist ze zeker. Ze rende naar huis. 

Thuis rende ze meteen de trap op en nog een trap op. Ze dook op haar zolderkamer in bed. Ze had geen zin in haar ouders of haar zussen. Huilend begroef ze haar gezicht in haar kussen. Ze hoopte dat niemand haar hoorde. 

En niemand hoorde haar. Jarenlang bleef het haar geheim. Totdat ze het tijdens een goed gesprek aan een zus opbiechtte en wat later aan haar moeder.. Ze was aangerand. Haar eigen vriendje had haar tegen haar zin uitgekleed en betast. Terwijl ze het vertelde, voelde ze weer de pijn.

Ze was nooit naar de politie gegaan en nu was het verjaart. Dat speet haar niet. Want wellicht was hij inmiddels veranderd en was het gewoon een stomme, maar onschuldige fout geweest. Gemaakt door een puberjochie.. En zij had weliswaar keihard nee geroepen. Maar ze was in eerste instantie wel vrijwillig met hem meegegaan. Het was toch haar woord tegen het zijne geweest.

Dit had haar kijk op de wereld wel veranderd. Zo had ze minder vertrouwen in mannen. Maar ze wist, al was het cliché, het had haar ook sterker gemaakt.. Ze was nu voorzichtiger, maar ook duidelijker, wanneer ze iets niet wilde, dan zei ze dat. Ze had het verwerkt. Ze had er geen last meer van. 

Tot ze hem twintig jaar later opeens tegenkomt. Hij begint vrolijk met haar te praten. "Ik denk nog vaak terug aan vroeger, aan die fijne tijd, die we samen hadden." "Het was natuurlijk kalverliefde wat wij hadden, maar ....eh...hoe gaat het nu met je?" "Zullen we een keer samen wat afspreken?" "Mag ik je telefoonnummer?" 

Even twijfelt ze. Zal ze reageren, zijn vragen beantwoorden? Zal ze hem negeren en weglopen. "Wel goed" mompelt ze al denkend. Ze voelt zich niet prettig in zijn omgeving. Het voorval komt weer boven. Ze voelt toch weer die pijn. 

Dan beseft ze zich dat er voor deze man geen plek meer is in haar leven. Misschien is hij veranderd. Maar hij heeft haar destijds teveel pijn gedaan.  Ondanks dat ze nu zelf veel sterker is.. Of misschien wel juist omdat ze nu veel sterker is. Ze haalt even adem en kijkt hem strak aan. Dan zegt ze: "Het gaat je goed, maar ik moet weer door." En voor zichzelf denkt ze: "Ik ga weer door met mijn leven."

"Een leven zonder jou."