Het is stil in de kamer. Haar man en dochters zijn naar bed. De deuren en ramen zijn dicht. Het is stil. Of beter gezegd; ze hoort niets. Ze hoort geen vogels fluiten, geen mensen of geluiden buiten.
Ze zit op de bank en heeft de televisie net uitgezet. Ze zucht. "hè, hè, wat een rust! Eindelijk rust"
"Vandaag over zoveel weken is het schoolreisje!" Denkt ze. "Dat is verder geregeld, toch?" "Ja, want het valt op een maandag, dus ik ben gewoon vrij" spreekt ze zichzelf streng toe. "Ik heb al doorgegeven dat logopedie niet door kan gaan." Dan denkt ze aan de rest van de week. "De oppas week" noemt ze het. "Ligt het nou van alle momenten al vast?" "Die dinsdag is er niets bijzonders, toch?" "De enige dag dat er die week geen oppas nodig is" "Ben ik wel een goede moeder?" Moet ik meer voor mijn dochters kiezen?" "Maar dat gesprek op mijn werk is ook belangrijk" "En...nee, ik kan niets afzeggen."
Het is stil in de kamer. Haar mobiel heeft ze bij thuiskomst meteen maar in de lader gelegd, die was zo goed als leeg. Het is stil. Ze hoort niets. Ze hoort niet dat haar man boven naar de w.c. gaat en daarna weer snel zijn bed in duikt. Ze zit en kijkt voor zich uit.
"Toch wel fijn dat de meiden na de vakantie al bij dat andere kinderdagverblijf terecht kunnen." "Alleen nog wel even regelen dat er ook oppas en/of opvang is tijdens de drie weken zomervakantie, dat we thuis zijn" "Dat komt goed" Had haar moeder gezegd. "Ja, maar ik moet het wel even regelen en wel "uiterlijk drie weken van te voren" Dat had de medewerker van de kinderopvang duidelijk gemeld." "pffff, ik zal blij zijn als dat geregeld is" "En ik hoop dat de andere organisatie reageert op de mail, waarin ik de kinderopvang opzeg" schiet door haar hoofd. "Anders moet ik volgende week weer even bellen of de manager aanspreken als ik daar ben."
Het is stil in de kamer. Heel stil. Ze hoort niets. Ze zet de babyfoon uit, waar toch al niet veel door te horen was. Hooguit zacht gesnurk uit de kamer van haar oudste dochter. Maar ze hoort het niet.
In gedachten loopt ze naar boven. "Best jammer dat we nu slechts één voorstelling spelen" De komende tijd zitten vol met repetities. "Shit, dan kan die andere afspraak niet doorgaan" "Die moet ik nog wel afzeggen" "Niet vergeten, ik vind het zo lullig als ik me niet afmeld" Ze denkt aan vorige week. Ze was zomaar een afspraak met een vriendin vergeten..."Zo stom!!!" "Nu kunnen ze nog wat anders regelen" "Zal ik het nog even ergens opschrijven?" "Nee, nu naar bed" "Maar slaap ik dan wel?" Ze twijfelt, maar besluit toch haar bed in te duiken. Ze hoopt maar dat ze de knop om kan zetten. "Ik neem ook veel te veel op mijn schouders!" Denkt ze boos."Maarja, zelfs als ik dingen meer wil delen, moet ik daar dingen voor regelen! "Oke, ophouden nu!" Ze gaapt.
Het is stil om haar heen. Ze hoort niets. Maar ze denkt vanalles. Het lijkt wel alsof het niet kan stoppen. Ze gaat in bed liggen en draait zich op haar rechter zij.
Het duizelde haar letterlijk voor haar ogen vandaag. Ze denkt aan de woorden van een dierbaar persoon. "Je kan je er wel druk om blijven maken, maar dat helpt je niet! 's nachts moet je slapen, dat helpt je wel." "Waarom vergeet ik dat toch steeds?" "Al die gedachten...helpen me niet" Ze sluit haar ogen. "Heb ik nou doorgegeven dat ik zondagochtend even weg ben?" Ze zucht. "Morgen maar even navragen" "Als ik dat onthoud"
Het is stil om haar heen. Maar het stormt in haar hoofd.
