Je kan het leven door een zwarte of roze bril bekijken. Maar je kan ook een realistische bril opzetten. Dit kan moeilijker zijn, dan ik het nu laat klinken. Het kan ook in de ene situatie makkelijker zijn, dan op een ander moment. En de ene persoon is natuurlijk de andere persoon niet.
Ik ben iemand, die soms heel negatief kan zijn en een andere keer super enthousiast. De afgelopen jaren heb ik geleerd ruimte te geven aan mijn gevoel, dat een situatie bij mij oproept. Dus maak ik iets mee, waar ik verdrietig, negatief of somber van wordt, dan mag dat gevoel er zijn. Het wegstoppen werkt niet bij mij, dus ik kan het beter uiten. Ik praat erover met dierbaren om me heen. Ik schrijf het van me af, zet punten op een rijtje. Ik ben een avond even lekker down, huil, schrijf in mijn dagboek of luister naar mooie muziek. Tegelijkertijd besef ik me dat ik er weer sterker van ben geworden. Dat ik een hoop geleerd heb of dat het me ook veel opgeleverd heeft. En dat andere dingen gewoon goed gaan. Ik tel mijn zegeningen.
Maak ik iets mee, waar ik blij, enthousiast of vrolijk van wordt, dan laat ik dat ook merken. Ik vertel het iedereen, die het wil horen. Ik schrijf dan vaak ook in mijn dagboek en dat lees ik dan weer terug op bijvoorbeeld een somber moment, helpt ontzettend goed. Ik geniet er volop van, omdat ik weet dat ik ook weer situatie mee zal maken, die minder rooskleurig zijn. Ik geef mezelf en anderen complimenten en onthoud wat ik goed vond gaan.
Dit werkt voor mij. Meestal. Ik kan ook heel onzeker zijn en mezelf bekijken met de zwarte bril.
Ik kan ook iets te enthousiast zijn en mezelf voorbij lopen met de roze bril op mijn hoofd. Maar ik weet dat de realistische bril het beste (bij mij) past.
En dat terwijl ik helemaal geen bril draag.....;-)
