Dank jullie wel

Een tijdje terug zei een vriend tegen mij: “Het is ronduit asociaal dat ik alle ruimte en mogelijkheid heb geboden je erbij te houden en nul interesse krijg ik terug. Bij alles wat we voorstelden is het: is niet mijn ding, durf ik niet, wil ik niet enz.…. Meerdere keren gevraagd wat je denkt, wat je wil, wat je voelt en dan blokkeer je. Krijg je de ruimte om alles rustig te vertellen, dan komt er niets anders dan muizen, je kinderen en je ex. Over je ex gesproken: je laakt zijn gebrek aan communicatie en inzicht. Ik vraag me af welk deel van hem is en welk deel bij jou ligt. Je voelt je het vijfde wiel. Je hebt jezelf in die positie gezet. Ik wil met alle liefde hier een gesprek over hebben met je, maar je gaat me hier geen verwijten maken dat ik een slechte vriend ben geweest. Check eerst jezelf. “

Dus dat heb ik gedaan. Deels bewust, grotendeels onbewust. Ik heb mezelf gecheckt. Dat deed ik al voor, tijdens en nadat de vriend bovenstaande tegen mij zei. Het afgelopen jaar leer ik mezelf steeds een beetje beter kennen. En ik moet zeggen, dat ik het niet helemaal eens ben met wat die vriend van mij zei. Deels ook wel hoor, maar…. Laat ik het uitleggen:

Ik ben dit jaar gescheiden. Sinds mei is de scheiding een feit en officieel. Het was mijn eigen keus, maar dat betekent niet dat ik alleen maar opgelucht ademhaal en dat het allemaal aan mijn ex lag.
Natuurlijk heb ik daar zelf ook een aandeel in. Ook ik communiceer niet altijd even goed. Ik ben de afgelopen jaren heel veel gericht geweest op mezelf. Bij vele vrienden en familieleden deed ik mijn verhaal. Over dat ik twijfelde en niet meer wist wat ik wilde met mijn huwelijk. Achteraf besefte ik dat ik als het ware hun toestemming nodig had om mijn huwelijk stop te mogen zetten. Dat kreeg ik natuurlijk niet. Iedereen had weer een eigen mening en ik moest natuurlijk zelf een keuze maken.
Dat is me uiteindelijk gelukt doordat ik bij een therapeute mijn verhaal deed en het daar rustig voor mezelf op een rijtje kon zetten.

 Het lukte mij de afgelopen jaren niet (en soms nog niet) om echte interesse te tonen in het verhaal van vrienden of familieleden. Ik was alleen maar met mezelf bezig. Met de dingen die op dat moment in mijn leven belangrijk voor me waren. En een tijdje geleden waren dat muizen (hadden we in huis), de meisjes en mijn ex. (waarmee ik nog in 1 huis woon, omdat ik nu nog niet in mijn eigen woning terecht kan). Mijn ex, die mag zijn wie hij is en mag doen zoals hij doet, maar wat niet meer bij mij past. We zijn uit elkaar gegroeid.  We blijven de ouders van de twee meisjes en we hebben hen dan ook op 1 staan. We hebben geen vechtscheiding en doen er allebei alles aan om goede ouders en vrienden te blijven. Dat gaat tot nu toe best goed, al hebben we onze meningsverschillen, we doen ons best.

Vorig jaar was ik in de Baron in de efteling. Die achtbaan vind ik echt behoorlijk eng. Hij ligt flink buiten mijn comfort zone. Ik ben erin gegaan en dat vind ik ongelofelijk stoer van mezelf. Kort geleden ben ik er weer in geweest. Hij was weer net zo spannend. Ik vind het weer stoer van mezelf dat ik erin zat, maar ik hoefde er niet meteen weer in. Ik weet ook niet meer zo zeker of ik er een volgende keer wel in ga. Ik heb hoogtevrees…nouja, meer dieptevrees heb ik ontdekt. En in de Baron word je als het ware gedwongen naar beneden te kijken. Ik vind dat echt doodeng. Je mag het laf vinden, maar ik hoef mezelf niet meer zo te bewijzen, vind ik. Sommige dingen zijn gewoon niet mijn ding, durf ik niet, wil ik niet. Dat heeft niets te maken met wie mij uitnodigt iets te gaan doen. Dat heeft alles te maken met wat ik wil, durf en wat bij mij past. Als vrienden het niet leuk vinden dat ik iets niet doe of wil, dat snap ik. Dat ze mij erop aanspreken kan ik ook nog begrijpen. Maar verwacht niet dat ik over mijn grenzen ga en het toch ga doen. Dat is een grens en die ga ik niet over. Ik kan evengoed een goede vriendin zijn, zonder dat ik mijn grenzen over ga.

Doordat ik minder tot niet vroeg naar de verhalen van vrienden of familieleden, vonden sommigen dat ik mezelf buitensloot. Dat klopt ook wel. Ik was meer op mezelf gericht en op dit moment is dat nog niet heel anders. Ik heb soms tijd met mezelf nodig, zonder anderen. Om na te denken over wat ik ergens van vind. Omdat ik een secondaire reageerder ben en wil nadenken voor ik iets kan zeggen.

Ik heb er wel vertrouwen in dat het wel weer goed komt. Dat ik er ook weer voor vrienden kan zijn
 Ik kon er laatst voor mijn zusje zijn, toen zij het even moeilijk had. Dat voelde goed. Ik weet dat ik het nog in mij heb en dat ik er graag voor anderen ben.

Ik maak mijn vrienden geen verwijten. Ook niet de vriend, die bovenstaande zinnen aan mij appte.
Ook deze blog is geen verwijt. Weet dat deze woorden in een bepaalde context aan mij gericht werden en over deze context wil ik in deze blog niks zeggen. Dus oordeel daar niet over als je dit leest. Daarvoor schrijf ik dit blog niet.

Ik schrijf dit blog, omdat ik tegen al mijn vrienden wil zeggen dat het goed komt. Het zit wel in mij en ik heb er vertrouwen in dat ik mijn eigen verhaal met jullie kan delen en ook weer een luisterend oor voor jullie kan zijn. Dat er meer balans zal komen in mijn leven. 

Ik weet ook dat er vrienden zijn, die dit al weten en geduld hebben met mij. Die tegen mij zeggen: Je hebt er alle recht op om nu even egoïstisch te zijn. Focus je op jezelf, je meisjes, je eigen plek, de gevolgen van je scheiding, je werk. Echte vrienden zijn er wel weer, zodra jij weer alles op de rit hebt. En daar heb ik alle vertrouwen in.

En ik weet ook zeker dat ik alles weer op de rit krijg. Mede dankzij die lieve vrienden, die er voor mij zijn, die mij steunen en er ook in geloven dat het goed komt.

Dank jullie wel.