Wachten, wachten en nog meer wachten. Dat is wat we deze eerste vakantie dag voornamelijk hebben gedaan. De dag begon vroeg, héél vroeg. Om 02:00 uur ging de wekker en om 03:00 uur werden we opgehaald door Ria, Bram en Shanty (hun hond). Zij brachten ons naar schiphol, waar we rond 03:45 uur naar binnen stapten. Daar zagen we meteen al dat onze vlucht ruim een uur vertraging zou hebben. Later hoorden we dat het vliegtuig te laat aangekomen was, vandaar.
We namen bij de incheckbalie (nr. 32.) afscheid van Ria, Bram en Shanty. Ik geloof echt dat Shanty een beetje beduusd was. Na het inchecken liepen we door de paspoort controle, naar Gate D-4. enkele uren hebben we daar zitten wachten, want er was nog geen winkel open. Vervolgens hoorden we dat we naar Gate D-8 moesten. Om 7:30 uur konden we eindelijk door de douane en kwamen we in een nieuwe wachtruimte terecht. Daar hoefden we voor de verandering eens wat minder lang te wachten, we mochten al snel door, onze ticket en paspoort laten zien, waarna we wel weer in…..jawel een nieuwe wachtruimte terecht kwamen. We hebben op schiphol ruim 6 uur gewacht en vertrokken vanwege nog een technisch mankement boven op de al bestaande vertraging rond kwart voor tien met het vliegtuig.
Het was voor mij de eerste keer vliegen en ik vond het fantastisch. Ik zat nog naast het raam ook. Het opstijgen en dalen was natuurlijk het meest spannend, maar absoluut leuk om mee te maken. We maakten zelfs twee keer mee, want we maakten een tussenlanding op Aruba, waar we trouwens weer ruim een uur moesten wachten voordat we verder gingen. Tijdens het vliegen hebben we ons vermaakt, met afwisselend lezen, uit het raam kijken, eten, drinken en slapen. Ruim 9 uur vliegen is best lang, maar ik vond het een geweldige ervaring.
Om 15:30 uur locale tijd kwamen we er aan en moesten we voor de paspoort controle en op onze koffers……jawel……..weer wachten. Vervolgens liepen we naar buiten en zagen we de mensen van KRAS. Met een busje, met airco, werden we naar het hotel gebracht. Een ander busje reed met onze koffers achter ons aan. We konden meteen inchecken en naar onze kamer. Al ging dat niet meteen goed, omdat we onze kamer niet in konden met ons pasje (= sleutel). Gelukkig lukte het later wel. Daarna hebben we nog wat nagevraagd over het eten, het hotel bekeken en wat foto’s gemaakt. Om Rond 7:00 locale tijd gingen we bekaf te bed, 23 uur nadat we ’s ochtends thuis de wekker was gegaan.
Zaterdag 15 juli 2006. ‘Kijk eens wat ik heb gevangen!’
Om 08:00 uur ging Jeroens horloge af, die fungeerde als wekker. Al voor de vakantie hadden we de gratis Dolphin encounter (die bij de reis in zat) gereserveerd. Die stond voor vandaag op de planning. Vrijdag kregen we via KRAS echter een uitnodiging voor een welkoms praatje door hen, die ongeveer gelijktijdig met de encounter zou plaatsvinden. Je begrijpt wel dat we de dolphin encounter voorrang gaven. We hebben een briefje voor de hostess, met uitleg, achter gelaten bij de receptie.
Na een heerlijk ontbijt aan het strand, vertrokken we rond 10:00 uur richting het stadsdeel Punda. We hadden aan de receptioniste gevraagd hoe we het beste naar de dolpin Academie konden reizen. In Punda moesten we even zoeken, maar een vriendelijke vrouw wees ons de juiste weg richting bushalte. Daar stapten we in een bus voor 9 personen, die ons naar het seequarium/ Dolphin Academie bracht. Daar lieten we de voucher zien, die we bij de reispapieren hadden gekregen en nadat we er even rondgekeken hebben was het tijd om naar de dolfijnen te gaan. De encounter was fantastisch. Ik had verwacht dat we ze maar 1 of 2 keer zouden mogen aaien, maar het was zoveel meer dan dat.Jeroen en ik mochten een dolfijnenjong van 9 maanden oud aaien. De trainer had uitgelegd hoe je dat het beste kon doen Tijdens het aaien vertelde ze van alles over de dolfijn; Hoe je kon zien welk geslacht het dier had, welke geluiden, waarvoor diende en ook waarvoor de verschillende lichaamsdelen waren. Ondertussen mochten wij de dolfijnen steeds omstebeurt aaien. Naast ons waren andere mensen de moeder, Dinni en (weer wat verder) de vader, zijn naam weet ik niet meer, aan het aaien. Wij kregen een kus, ook van de moeder, omdat onze dolfijn, Li-na, dat nog niet goed kon. We mochten haar, ook ondersteunen en dan deed zij haar staart om hoog. We hebben hier ook een foto van. Het leukste vond ik dat we Li-na twee keer een kusje mochten geven. Dit kon door je handen in de vorm van een kommetje te houden, dan haar snuitje iets omhoog te houden en dan een kusje te geven. Echt geweldig! Het aaien voelde trouwens ook heel apart aan. Natuurlijk kochten we ieder een foto en toen Jeroen zijn foto zag, waarop hij Dolfijn Dinni in zijn handen had, zei hij: ‘Kijk eens wat ik gevangen heb.’ Het was echt grandioos om dit mee te maken. Verder hebben we nog even rondgekeken en na het zien van een dolfijnentraining, waarin ze nog wat geweldige sprongen maakten, besloten we weer terug te gaan naar het hotel.
Dus de volgende vraag was: ‘Hoe komen wij nu weer terug?’ Een taxi chauffeuse, die er stond met haar taxi (en vreemd genoeg niet aanbod om ons zelf te brengen) vertelde ons dat busjes alleen mensen brengen en niet ophaalden. Ze wees ons de weg naar de dichtstbijzijnde bushalte. Even baalde ik, want dat was nog best een stukje lopen en ik had niet mijn beste wandelschoenen aan. Maar toen we nog niet eens halverwege waren kwam er een busje aanrijden. Jeroen stak zijn hand omhoog en…jawel hoor…
het busje remde en reed achteruit, zodat we nog mee konden. Geweldig! We vonden dat echt vriendelijk, want echt rijk werd hij er niet van. We hoefden slechts 3 gulden 10 te betalen (Antilliaanse). Het viel ons ook op dat mensen in de bus de chauffeur soms de weg wezen en voor hun huis werden afgezet. Vanuit Punda liepen we weer terug naar het hotel. Daar hebben we nog even in het zwembad gezwommen.’s Avonds konden we kiezen tussen meedoen aan een BBQ of eten in het restaurant naast het hotel. We kozen voor het laatste en namen ieder een dubbele cheeseburger. Nou dat hebben we geweten. We zaten hartstikke vol. Na het eten bekeken we het casino van het hotel en keken op de kamer nog even tv. Rond 22:30 uur gingen we naar bed.
Zondag 16 juli 2006 ‘Even afspoelen hoor, zo terug’
Dit was een rustige zwem en strand dag. Na het ontbijt, weer heerlijk aan het strand, hebben we ons op de hotelkamer ingesmeerd en omgekleed en zijn we naar het strand teruggelopen. We zochten een plekje in de schaduw, onder een parasol. Eerst liepen we langs het strand, daarna gingen we het water in. Jeroen moest even wennen, maar al snel waren we helemaal door. Het was heerlijk in dat water. Natuurlijk hadden we wel een T-shirt aan tegen het verbranden. Verder hebben we op de strandstoelen lekker zitten puzzelen en lezen.
Jeroen dook een paar keer in het zwembad als hij uit het zeewater kwam. Dan zei hij: ‘Ik ga me even afspoelen hoor, ik ben zo weer terug.’ Later ging ik met hem mee en zwommen we daar nog even. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten, ja, ja, weer aan het strand. Deze vakantie is het echt op en top genieten. Ook deze nacht hebben we heerlijk geslapen. Al werden we beide wel gestoken door muggen. Maar behalve jeuk hebben we er verder niet zo’n last van.Maandag 17 juli 2006 ‘Kijken, kijken, kijken en niet kopen’
Deze dag wilden we niet weer alleen maar aan het strand en zwembad zitten en voor de rest van de week wilden we ook wat meer doen. Daarom hebben we gereld dat we op dinsdag en donderdag een excursie konden doen. Vandaag zijn we er zelf op uit gegaan.Na het ontbijt liepen we naar een museum, bijna tegenover het hotel, op loopafstand. Het Curaçao museum. Daar waren antieke Curaçaose kamers te zien met antieke spullen, maar ook spullen, die de eerste indianenstammen gebruikten. We zagen ook een soort ei, waar mensen in begraven werden in een soort ‘feutes’houding. Onder het mom van: ‘weer terug in je moeders schoot’ Echt interessant.
Nadat we alles hadden gezien wilden we doorlopen naar een fort; Fort waakzaamheid. We konden de juiste route echter niet vinden en ik kreeg het een beetje benauwd, dus we besloten weer terug te gaan naar het hotel. Wel jammer, maar we hebben heerlijk gezwommen in het zwembad.
’s Middags zijn we weer naar Punda gegaan en hebben we de drijvende venenzueelse markt en enkele winkels bekeken. Ik wilde nog een petje kopen, maar een verkoopster bleef naast me staan en keek me zo indringend en streng aan dat ik besloot het petje niet te kopen, want rustig passen en kijken, zat er dus niet bij. Nu snap ik de uitspraak: ‘kijken, kijken, kijken en niet kopen beter. Zij kijkt me de hele tijd aan, waardoor ik het petje niet koop.
Nadat we bij McDonalds een Sundea Strawberry en een jus d’orange hadden gehad, liepen weer terug. Dit keer konden we weer over de Koningin Emma brug, in de volksmond de pondjesbrug genoemd, lopen. De heen weg waren we met een Ferry overgegaan, omdat de brug dicht was. Weer terug in het hotel gingen we als snel eten. Het was weer een geweldige dag.
Dinsdag 18 juli 2006 ‘Zelfs de skeletten dansen gewoon mee’
Zoals ik op 17 juli al schreef, stond er vandaag een excursie op de planning, of eigenlijk de ochtend.
We gingen eerder dan andere dagen uit bed, omdat we rond kwart voor negen opgehaald zouden worden. Jeroen wilde dat we een kwartier daarvoor bij de receptie zouden staan en dat was maar goed ook, want de gids was er al en had naar ons gezocht. Gelukkig troffen we elkaar op tijd.
We reden met haar en nog wat andere Nederlanders uit andere hotels eerst door Otrabanda. Het andere gedeelte van Willemstad. Ze liet ons de feeststraat zien. Dat klonk in eerste instantie vreemd, want je zag daar een ziekenhuis en ook een begraafplaats. Onze gids legde echter uit dat de carnavals optocht door die straat gaat, vandaar de benaming. ‘De skeletten dansen gewoon mee’zei ze. Vervolgens reden we door naar Punda. Jeroen en ik waren daar natuurlijk al geweest, maar nu reden we over de ruim 50 meter hoge brug. We stopten daar ook even voor foto’s. Ik vond het best eng, maar het was ook prachtig. Na sigt seeing in Punda, reden we door naar het westen, waardoor we weer over de hoge brug reden. Dit keer vertelde de gids dat de brug de eerste keer gebouwd was met zeewater in het cement en daardoor ingestort was. Daardoor durven veel oudere mensen niet over de brug te rijden.
Ze vertelde nog veel meer onderweg en af en toe stopten we op mooie plekken. Ik heb weer een rolletje volgeschoten. Echt geweldig! We weten zo waarom de huizen op Curaçao van die pastel kleuren hebben. Een gouverneur en zijn dokter hadden de mensen namelijk wijsgemaakt dat hij migraine kreeg van witte huizen. De zon zou er op weerkaatsen. Dus de mensen schilderden hun huizen in opdracht van de gouverneur. Na het overlijden van de gouverneur bleek dat hij een belangrijke figuur was binnen de verf fabriek en dus een hoop geld verdiend had. De huizen op Curaçao kosten trouwens een hoop onderhoud. Ze moeten regelmatig overschilderd worden, omdat er zout in de muren zit en de huizen anders in verval raken als het niet goed bijgehouden wordt. Er stond onderweg een landhuis voor NAF 1,00 te koop, maar de onderhoud kosten, zouden rond de NAF 3.000.000 zijn. We een hoop landhuizen gezien, twee prachtige baaien en we reden door een gedeelte waar het water tegen de rotsen aanbotste. Heel mooi allemaal. We stonden zelfs in een rots en zagen het water naar binnen stromen en het omhoog spatten. Prachtig! Vervolgens werden we weer teruggebracht en onderweg vertelde nog een leuk verhaal over een spin Anancy en een koe. Dat was erg grappig. Ze vertelde trouwens nog veel meer verhalen. De één grappig, de andere eng over geesten en mythes. Ik hoop dat ik ze blijf onthouden, want ik ga ze hier niet allemaal opschrijven.
Woensdag 19 juli 2006 ‘Zie jij ook wat ik zie?’
Voor de laatste keer deze vakantie, hielden we een strand en zwembad dag. Heerlijk is dat, want door het windje is het niet benauwd en het water is absoluut niet koud, vind ik. Jeroen en ik zagen nog een mysterieuze streep in de lucht. Het was niet een ‘vliegtuigstreep’ maar hij was donker blauw en liep verticaal (kaasrecht) de lucht in. Jeroen zag ‘m als eerst en vroeg aan mij: ‘Zie jij ook wat ik zie?’ Hij twijfelde of hij het goed had gezien, maar ik zag het ook. Heel vreemd was het. Verder keek niemand op het strand ernaar. Het leek wel of wij de enige waren die het zagen. Heel langzaam aan vervaagde de streep weer. We weten nog steeds niet wat het was.Na het zwemmen liepen we het gebouw van de duikschool in, omdat ik daar petjes had zien hangen, waar ik nog steeds naar op zoek was. De verkoper vertelde me dat ze $15,00 waren, maar dat vond ik eigenlijk iets te duur.
’s Middags liepen we naar de feeststraat in Otrabanda, omdat we hier tijdens de westtour op dinsdag ook winkeltjes hadden gezien, die we wilden bekijken en we hoopten dat er goedkopere petjes te krijgen waren. De winkels waren op zich wel leuk, mar er zat niet veel variatie tussen de verschillende winkels. Allemaal verkochten ze kleding en schoenen. Een enkeling verkocht souvenirs. In sommige winkels hingen ook petjes, maar zodanig dat je ze niet kon passen. Aan het eind van de straat zagen we een markt en bij het eerste kraampje was het meteen bingo. Ik zag een leuk petje, paste ‘m en kocht hem. Langs de andere kraampjes liepen we terug naar het hotel. ’s Avonds gingen we nog even douchen, keken naar de film Madagaskar op tv en vielen tevreden in slaap.
Donderdag 20 juli 2006 ‘Een klein koppie, dus niet veel hersens’
’s Ochtends gingen we na het ontbijt weer zwemmen in het zwembad. Tot een uur of 1, want ’s middags werden we opgehaald voor de struisvogeltour. Een taxibusje bracht ons en nog een stel anderen naar een Aloë plantage (ik weet niet of ik dit zo goed schrijf). De Nederlandse eigenaresse vertelde ons hoe de plant werd onderhouden en hoe ze er producten van maken, zoals: een drankje, muggenspray, zonnebrandcrème, andere crèmes en zeep.
We vonden het wel een beetje commercieel, omdat de rondleiding eindigde in de winkel. Maar we hebben niets gekocht (zijn we toch echt weer Nederlanders voor natuurlijk). Daarna werden we door een truck opgehaald, reden we naar de struisvogelfarm en kregen we daar een rondleiding, vanuit de truck. Onze gids was een grappige vent. Hij vertelde ons dat de struisvogels maar een klein koppie hebben, waardoor ze er dus niet veel hersens in zitten. Hij legde uit dat ze bijvoorbeeld het verschil niet zien tussen een mens en een struisvogel. Hij illustreerde dit, door zelf een paringsdans te doen en naar een vrouwtjes struisvogel toe te lopen. Ze ging meteen voor hem zitten. Echt grappig! Verderop liet hij een jongen, die ook mee was, langs een hek lopen en tegen een struisvogel, die meteen aan kwam lopen, aanvallende bewegingen maken. De struisvogel begon weer dans bewegingen te maken. Dit keer liet hij hiermee zien dat hij kwaad was, dus als waarschuwing. 
Verder hebben sommigen de struisvogels te eten gegeven en iedereen heeft een ei, een net uitgekomen ei en een baby struisvogel vast mogen houden. Echt heel schattig!
We kregen daarna een cocktail en konden aan tafel voor het drie gangen diner, met natuurlijk struisvogel steak op het menu. Dat was minder schattig, maar ik moet bekennen dat het best smaakte.
Rond 20:00 uur werden we weer opgehaald en onderweg bekeken we nog een dvd over Curaçao. ’s Avonds zijn we na de film Star Wars III in slaap gevallen.
Vrijdag 21 juli 2006 ‘Heb je al geslapen?’
‘ Ochtends stonden we weer op tijd op om te gaan ontbijten. Daarna kochten we wat souvenirs en wisselden we nog wat geld, € 50,00 voor $ 60,00 omdat er in de papieren stond dat we op het vliegveld nog luchthaven belasting zouden moeten betalen. We hebben de koffers ingepakt en uitgecheckt. Rond 12:00 uur werden we opgehaald en door een busje met een aanhanger voor de bagage naar het vliegveld gebracht.
De terugreis ging beter dan de heenreis. Nadat we ingecheckt hadden, door de douane en de paspoort controle waren, hebben we nog een patatje en hamburger gegeten en rond 15:00 uur mochten we instappen. Jeroen en ik hadden weer een plekje bij het raam, eigenlijk stond op mijn ticket echt de plek naast het raam, maar omdat ik daar de heenweg al zat, het ik Jeroen er dit keer laten zitten. Om 15:30 uur vertrokken we. Onderweg probeerden we te slapen, maar dat lukte niet echt. Ik heb drie kwartier gedut. We vroegen steeds aan elkaar: ‘Heb je al geslapen:’ Maar het antwoord bleef nee.
We hebben ons echter prima vermaakt en zaten gezellig te kletsen met een jongetje en zijn twee zussen voor ons. Hij vertelde over het huis van zijn tante en oom. Daar waren ze een maand geweest. Het huis was zo groot als twee bungalow huisjes bij elkaar. Hij vond het heel jammer dat hij weer afscheid had moeten nemen van zijn familie daar. Hij vroeg ook veel aan ons, zoals: hoe lang we op Curaçao geweest waren en wat we het mooist vonden, enzovoorts. Zo ging de tijd best snel voorbij.
Zaterdag 22 juli 2006 ‘Hoor ik daar Shanty’
Deze zaterdag begon al vroeg in het vliegtuig, omdat we dus eigenlijk niet geslapen hebben. Rond 4:30 uur kregen we een ontbijt en rond 6:30 landde we op schiphol. We liepen naar de bagage hal. Onderweg hebben we de $ 60,00 weer teruggewisseld, omdat we die de heenweg toch niet hadden hoeven betalen. We kregen € 41,00 terug en waren dus zomaar € 9,00 armer. Zonde, maar ja het stond in de papieren. Tijdens het wachten op onze koffers, die pas om 07:10 op de band rolden, hoorden we een hondje blaffen, waarop Jeroen zie: ‘hoor ik daar Shanty?’ Of ze het echt was weten we niet, maar we zagen haar al snel, want niet lang daarna kwamen onze koffers en konden we via de douane naar de volgende hal, waar Ria, Bram en Shanty ons al stonden op te wachten. Zij brachten ons naar huis, waar we voor een paar uurtjes ons bed weer inkropen. Maarja, echt geslapen heb ik niet. Jeroen wel, hij viel in een diepe ‘coma’ en kwam daar rond 13:30 uur weer uit. Al wankelend kwam hij weer naar beneden.
Vervolgens hebben we boodschappen gedaan en zijn we op de fiets gestapt richting mijn ouders. Onderweg voelde ik al een paar spetters en later hoosde het. Dat was goed voor de planten, maar het leek mij minder leuk voor de BBQ, die we bij me ouders zouden doen. Gelukkig hebben ze een elektrische en dus konden we binnen eten. Niet lang daarna fietsten we weer naar huis, het was inmiddels weer droog en zodra ik mijn bedje voelde, viel ik als een roos in slaap. Ik heb heerlijk geslapen.
Tot slot ‘In één woord fantastisch!!!!’
We hebben onwijs genoten van deze vakantie en kunnen het echt iedereen aanraden. Het was in één woord fantastisch!!!!
