Mijn oma en ik

Mijn oma is dinsdag overleden. In het bijzijn van haar kinderen en hun partners is ze vredig ingeslapen. Wonderlijk hoe zoiets kan gaan. Het was echt op haar manier, zij wilde dat zo en het kon ook. Natuurlijk moest het wel volgens de regels, die er voor euthenasie staan, maar toch heb ik het idee dat het heel menselijk ging. Een raar woord misschien maar, het was niet gewoon over. Zoals mijn ouders het beschrijven (zij waren er dus bij) is het echt een waardig afscheid geweest. Het houdt me bezig, dat iemand blijkbaar sterft zoals hij of zij is. Mijn oma was iemand die graag zelf de touwtjes, of eigenlijk het stokje, in handen had. Ze is namelijk dirigente geweest van zeven verschillende koren. Zij besloot dus wie wanneer ging zingen en hoe hard en hoe zacht, even zwart wit gezegd.

In haar privé leven had ze het ook het liefst voor het zeggen. Ik vond dat doorklinken in haar verhalen en hoe zij over andere sprak. Ik vond dat wel iets bijzonders hebben en eerlijk gezegd ook best herkenbaar. Zelf ben ik perfectionistisch en wil ik graag dat de dingen goed, het liefst perfect verlopen. Dus wil ik graag controle houden over wat er om me heen gebeurt. Ik weet niet of mijn oma ook perfectionistisch was, maar het controle houden op wat er gebeurt en alles bewust meemaken, dat delen we wel. En dat is echt niet altijd negatief. Op mijn werk merk ik bijvoorbeeld steeds meer dat men het toch wel handig vindt, dat er iemand is die het overzicht heeft en punten bespreekbaar maakt. Dat heeft absoluut ook zijn voordelen.

Op dit moment laat ik mijn gevoel over het overlijden van oma nog niet helemaal toe, maar dat komt er echt wel uit. Dinsdag toen ik het nieuws hoorde, kwam het wel en kon het ook. Nu laat ik het zelf nog niet altijd toe, het komt in vlagen. Vooral ook als er iets anders fout gaat, zoals deze week. Laatst moest ik mijn auto ruit van binnen ook krabben, was helemaal bevroren, wat een werk, maargoed, verder ging het nog redelijk. Vanmiddag viel mijn achteruitkijkspiegel eraf en sinds vanochtend heb ik last van mijn rug. Ik wijt het maar aan spanningen, die daarin vast gaan zitten....Nou, opeens was mij duidelijk wat men bedoeld met de wet van murphy en met missery loves company. Op dat soort momenten komen de waterlanders eruit en dan huil ik ook om oma, nee, ik huil eigenlijk om oma. Tenminste, dat gevoel heb ik. Dus laat ik het er toch uit.

Nu ga ik naar bed en vanaf morgen luister ik naar het advies, dat ik vandaag van verschillende cliënten van mij kreeg (hoe komen ze toch zo wijs? ;-) Ik ga rustig aan doen en goed luisteren naar mijn eigen gevoel.

Gewoon gaan zitten en schrijven.

Soms kun je beter gewoon gaan zitten en een weblog gaan schrijven. Voorheen wilde ik eerst iets meegemaakt hebben, voordat ik achter de computer kroop en bedacht hoe ik het zou verwoorden. Ik zie zelf dat Jeroen gewoon gaat zitten en dan komt er bijna vanzelf een stuk tekst op het scherm en vaak is dat nog mooier omschreven ook. Het is meer vanuit hem zelf. Dat wil ik ook met mijn weblog. Het moet niet een saai logboek worden met verslagen van mijn belevenissen. Het is eigenlijk de bedoeling dat mensen die het lezen, geboeid of geïnteresseerd raken. In ieder geval wil ik dat het de lezers van mijn weblog iets over mijzelf vertelt.

Ik heb er al mee geexpirimenteerd. Het stukje over mijn oma was niet vooraf bedacht, ik had nog geen heel verhaal in mijn hoofd. Ik ging gewoon zitten en het kwam als vanzelf. Dat beviel goed. Het is voor mij een manier om mijn ei kwijt te kunnen en ermee om te gaan. Anderen reageerden erop en raadde me aan om het ook in een kaart aan mijn oma te versturen, dat heb ik gedaan en ik denk dat mijn oma er erg blij mee is. In ieder geval ben ik blij dat ik het haar nog wel heb kunnen vertellen.

Voor vandaag houd ik het hier even bij, maar binnenkort komt er weer een stukje. Dan ga ik dus gewoon achter de computer zitten en verwoord ik mijn gedachten op dat moment of van de laatste tijd. Dit jaar hoop ik dat mijn weblog dus een stuk persoonlijker wordt.

Lieve oma

Lieve Oma, u bent afscheid aan het nemen. De ziekte die u heeft, doet u teveel pijn. U bent al spullen aan het verdelen onder de kinderen en kleinkinderen en denkt na over uw afscheid. Ik weet niet goed hoe ik me daarbij moet voelen. Ik snap dat u geen pijn meer wilt hebben, dat dit geen leven is voor u. Maar ik voel me verdrietig en zal u missen. Diep in mijn hart hoop ik dat u nog een tijd bij ons blijft. Maar eigenlijk vind ik dat ook weer egoïstisch klinken, maar ik zou zo graag nog vele momenten met u delen. Tot nu toe kan dat nog en dat is fijn. Weet dat ik elke dag aan u denk. Liefs, uw kleindochter Rachel