Een baan is niet vanzelfsprekend

In een vorig blog schreef ik het al; Roads is failliet. Vervolgens kregen we van de curator te horen dat ons contract ontbonden werd. Wel werden we tegelijkertijd verzocht door te werken.

Ondertussen zocht het UWV uit hoelang ons opzegtermijn nog zou zijn en moesten we ons inschrijven bij het CWI en ook solliciteren. In vier weken tijd, moeten er 4 sollicitaties de deur uit.

Verder zijn de curator, de raad van bestuur (van Roads) en andere organisaties en instellingen in overleg met elkaar betreft een mogelijke overname en/of doorstart...

Inmiddels heb ik een brief ontvangen van het UWV, waarin staat dat mijn opzegtermijn tot 31 mei loopt. Nog twee weken dus. Voor die tijd hoop ik al meer te weten over de mogelijke doorstart en/of over mijn sollicitaties...

Ik besefte me gisteren, toen ik de brief van het UWV las, dat de komende twee weken echt heel belangrijk zijn voor mijn toekomst en dat van mijn collega's. Bovendien weet ik nu wat een voorrecht het is om aan het werk te zijn, een baan te hebben. Dat is niet vanzelfsprekend. Zodra dat weer loopt, zal ik dat echt weer gaan waarderen. Ik hoop er net zo van te genieten als ik tijdens de eerste jaren bij Roads heb gedaan.