Het is buiten ruim 30 graden, maar ik zit binnen. Het is nu echt niet uit te houden op het balkon in de zon. Ik ga er vanmiddag wel weer in hoor, maar nu kom ik even bij van een ochtend met veel regelzaken. Dus kan ik mooi weer een stukje schrijven op mijn weblog. Je merkt al dat ik flink wat inspiratie heb de laatste tijd.
Vroeger als jonge (tiener) Rachel luisterde ik op mijn kamer vaak naar verschillende cassette bandjes. Ik leende dan ook wel eens bandjes van een van mijn oudere zussen. Ik weet nog dat ik van Astrid een bandje had geleend, waar het liedje Jesse op stond. Dat vond ik een erg mooi liedje, maar mooier nog vond ik een ander liedje van diezelfde zanger, die stond op datzelfde bandje. Toendertijd was mijn Engels nog niet goed genoeg om te weten waar het liedje over ging, ik vond het toen gewoon mooi, omdat mijn naam erin voor kwam.
Jarenlang heb ik dat onthouden en wilde ik het liedje zelf hebben. Elke keer als ik Jesse op de radio hoorde, lette ik op of daarna genoemd werd wie de zanger was, zodat ik het eens op Internet, later op youtube kon opzoeken. Maar of ik vergat te luisteren of ik vergat het thuis weer op te zoeken. Zo kwam er lange tijd niets van. Totdat ik laatst het nummer Jesse mee kreeg (van mijn zanglerares) om te gaan oefenen. Dit was niet het nummer van die zanger, die ik zocht, maar van heel iemand anders. Toch kreeg ik hierdoor weer het idee om eens te zoeken en dat heb ik gisteravond meteen gedaan. Met wat hulp van Jeroen en Youtube vond ik 'm uiteindelijk; Picture Postcards from LA van Joshua Kadison. http://www.youtube.com/watch?v=kXPKNiUFPls
De tekst van het liedje staat er ook nog bij. Dus die heb ik een paar keer gedraaid. Het gaat over een serveerster (Rachel dus), die het helemaal wil maken in LA. De zanger zingt als 'the piano player down at Eddies bar, dat Rachel elke keer plannen maakt om naar Calnifornia te vertrekken en een ster te worden. Maar of ze nou echt zo goed is? Of ze echt goed kan zingen? Dat blijft in het midden. Hij antwoord dan maar dat ze hem picture postcards from LA moet sturen. Het liefst eentje met de 'calnifornia sun' Hoe dan ook elke keer maakt zij plannen om te gaan, maar elke keer komt er ook weer wat tussen, waardoor ze niet gaat (of niet durft). Het liedje eindigt met dezelfde zin als waarmee het begon. I'm the piano player down at Eddies bar and Rachel, she's the waitress, who wants to be a star.
Ik vond het best wonderlijk dat ik gisteren besloot het nummer te gaan zoeken en het ook gevonden heb. Juist in deze periode dat ik mijn droombaan heb besloten na te streven en concreet bezig ben mij aan te melden voor de cursus musical. Ik ben dan geen serveerster, maar ik heb wel werk, waarin ik op dit moment niet helemaal lekker zit. En ik wil ook graag een ster worden, alleen dan een musicalster.
Ik hoor heel vaak mensen reageren, zoals die piano player. Sommigen reageren niet echt. Sommigen denken of zeggen dan: die Rachel komt er nooit of ze vragen zich af: heeft ze wel haar beide benen op de grond? Mijn reactie daarop is vaak: 'ik ga er gewoon voor en zie wel waar het schip strand!' Dat meen ik ook echt! Ik heb geen idee of ik goed genoeg ben om een echte musicalster te worden. Ik weet ook niet of ik door de cursus musical en alles wat ik daarna nog ga leren, ervaren en doen mezelf genoeg kan ontwikkelen om een musicalster te worden. Misschien ben ik echt wel te oud, misschien mis ik gewoon een stuk talent of misschien zijn er nog wel tig redenen te noemen. Maar al die redenen wil ik dan graag zelf ervaren, zelf ontdekken. Dan ben ik er in ieder geval voor gegaan.
In de tussentijd blijf ik ook uitzoeken wat voor werk ik wil gaan doen in de tussentijd en mocht het me niet lukken om musicalster te worden. Tussen wat ik nu doe en mijn droombaan zitten nog zoveel mogelijkheden. Die wil ik heel graag onderzoeken. Ook daarin heb ik de eerste stap al gezet. Ik ga in gesprek met het loopbaancentrum op ons werk. Ik ben al heel blij als ik een baan vind, waarin ik met een wat positiever gevoel bezig kan zijn. Weer die drive vinden, die ik aan het begin van dit werk wel had. Dat gevoel wil ik heel graag weer terug.
Hoe dan ook; Ik neem mijn stappen en ga ervoor. Laten we dus alsjeblieft hopen dat het bij mij anders afloopt, dan in het liedje. Dat ik in ieder geval verder kom, dan waar ik nu ben.
Een volgende keer weer meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten