Een leven zonder jou

Blanco, volledig blanco. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet wat ze moest denken. Ze stond er gewoon en deed niets. Dat kon ze niet. Tranen rolden over haar wangen.

Er kwam een man naar haar toe. "Wat doe jij daar? Je hebt hier niets te zoeken." Het klonk boos. Hij kwam dichterbij. "Oh, meisje, je huilt!" "Wat is er?" Hij keek hoe ze erbij stond. "Wat is hier gebeurd? " Hij klonk geschrokken. "Kom met me mee, dit kan zo niet." Hij sloeg een arm om haar heen.

Ze schrok van zijn aanraking. In een reflex rukte ze zich los en rende weg. Ze weet niet waar naartoe, maar ze rende. Al rennend kwamen haar gedachten terug. "Wat was er gebeurd?" "Had zij dat toegelaten?" "Nee" Ze had keihard nee geroepen. Dat wist ze zeker. Ze rende naar huis. 

Thuis rende ze meteen de trap op en nog een trap op. Ze dook op haar zolderkamer in bed. Ze had geen zin in haar ouders of haar zussen. Huilend begroef ze haar gezicht in haar kussen. Ze hoopte dat niemand haar hoorde. 

En niemand hoorde haar. Jarenlang bleef het haar geheim. Totdat ze het tijdens een goed gesprek aan een zus opbiechtte en wat later aan haar moeder.. Ze was aangerand. Haar eigen vriendje had haar tegen haar zin uitgekleed en betast. Terwijl ze het vertelde, voelde ze weer de pijn.

Ze was nooit naar de politie gegaan en nu was het verjaart. Dat speet haar niet. Want wellicht was hij inmiddels veranderd en was het gewoon een stomme, maar onschuldige fout geweest. Gemaakt door een puberjochie.. En zij had weliswaar keihard nee geroepen. Maar ze was in eerste instantie wel vrijwillig met hem meegegaan. Het was toch haar woord tegen het zijne geweest.

Dit had haar kijk op de wereld wel veranderd. Zo had ze minder vertrouwen in mannen. Maar ze wist, al was het cliché, het had haar ook sterker gemaakt.. Ze was nu voorzichtiger, maar ook duidelijker, wanneer ze iets niet wilde, dan zei ze dat. Ze had het verwerkt. Ze had er geen last meer van. 

Tot ze hem twintig jaar later opeens tegenkomt. Hij begint vrolijk met haar te praten. "Ik denk nog vaak terug aan vroeger, aan die fijne tijd, die we samen hadden." "Het was natuurlijk kalverliefde wat wij hadden, maar ....eh...hoe gaat het nu met je?" "Zullen we een keer samen wat afspreken?" "Mag ik je telefoonnummer?" 

Even twijfelt ze. Zal ze reageren, zijn vragen beantwoorden? Zal ze hem negeren en weglopen. "Wel goed" mompelt ze al denkend. Ze voelt zich niet prettig in zijn omgeving. Het voorval komt weer boven. Ze voelt toch weer die pijn. 

Dan beseft ze zich dat er voor deze man geen plek meer is in haar leven. Misschien is hij veranderd. Maar hij heeft haar destijds teveel pijn gedaan.  Ondanks dat ze nu zelf veel sterker is.. Of misschien wel juist omdat ze nu veel sterker is. Ze haalt even adem en kijkt hem strak aan. Dan zegt ze: "Het gaat je goed, maar ik moet weer door." En voor zichzelf denkt ze: "Ik ga weer door met mijn leven."

"Een leven zonder jou."