Boosheid uiten voor mezelf

Dat scheiden moeilijk en naar is zal niemand verbazen. Je gaat een enorme rot periode door.
Ook degene die zelf de beslissing neemt om te gaan scheiden. Ik wilde die beslissing helemaal niet nemen. Ik had heel lang het gevoel dat ik faal. Vooral ten opzichte van onze dochters. Ik wil hen helemaal niet pijn doen. Ik wil hen geen verdriet bezorgen. Maar dat doe ik natuurlijk wel. En dat gevoel van falen komt nog wel eens naar boven. Dan wordt ik heel boos op mezelf. Wat ben ik voor een slechte moeder! En hup, ik ben onzeker. En als ik onzeker ben, dan zoek ik naar bevestiging.
Bij familie, bij vrienden, bij iedereen die mij wat zelfvertrouwen kan geven. Terwijl ik natuurlijk de enige ben die mezelf zelfvertrouwen kan geven.

Ongeveer één keer per maand ga ik naar een therapeute. Dan praat ik over wat ik allemaal meemaak en wat ik daarbij voel en denk. Zij helpt mij heel goed door o.a. de juiste vragen te stellen, waardoor ik goed aan het denken wordt gezet. De laatste keer kwam naar boven dat ik in mijn leven mijn boosheid heb opgekropt. Wat de situatie ook was. Ik slikte mijn boosheid weg en keek naar mijn aandeel in de situatie of hoe ik de situatie kon verbeteren.. Had ik ruzie met iemand, dan negeerde ik mijn boosheid. Onderzocht wat ik fout had gedaan, bood mijn excuses aan en werd heel onzeker. Constant zocht ik bevestiging of de ander mij wel echt vergeven had.

Ik ben iemand die veel bevestiging zoekt bij anderen. Ik ben vaak onzeker. Als iemand niet reageert vul ik dat meteen in als negatief. Ik denk dan dat iemand afstand van mij neemt. Dat iemand mij niet aardig meer vindt. Of dat iemand mij niet goed meer vindt. Vooral het laatste jaar. Dat gebeurt zowel op mijn werk als in mijn privé leven. Ik ben vooral onzeker als iemand een mening over mij heeft of een oordeel. Dat is in mijn leven nogal eens uitgelopen op het einde van een vriendschap of het einde van een baan.

Op advies van mijn therapeute ga ik opzoek naar mijn uitlaatklep. Mijn manier om boosheid te uiten voor mezelf. Dit is dus niet een persoon. Niet iemand die een arm om me heen doet en naar me luistert. Ik ga opzoek naar een manier. Naar iets wat ik kan doen op het moment dat ik boos wordt. Zodat het mij ruimte en rust geeft. Zodat ik vrienden en familie niet nodig heb om mij die bevestiging te geven, maar gewoon zelf lekker in mijn vel zit. Steviger in mijn schoenen kan gaan staan.
Opzoek naar mijn daadkracht.

Wat in ieder geval goed werkt is acteren, muziek en zingen. De laatste tijd luister ik graag naar songs op YouTube en zing dan keihard mee. Afgelopen week dacht ik tijdens het zingen aan situaties waarin ik heel boos was geweest. Het hielp heel goed. Het ging niet om het zuiver zingen (sorry buren), maar het ging puur om het voor mezelf uiten van de boosheid. Het luchtte echt op. En ik kon wat milder kijken naar mezelf.

Ik heb het al vaker gezegd. De afgelopen jaren heb ik veel geklaagd en gehuild bij vrienden en familie. Ik was niet helemaal mezelf en zat totaal niet lekker in mijn vel. Nu ben ik mezelf steeds iets meer aan het her ontdekken.Ik zit alweer iets beter in mijn vel. Maar ook ga ik steeds beter om met mezelf als ik niet lekker in mijn vel zit. En ik zet dit op mijn blog, omdat ik het wil delen. Omdat ik naast onzeker en perfectionistisch, ook open en eerlijk ben. En omdat ik vrienden en familie graag de kans geef om mij beter te leren kennen. Voor wie dat wil.  Ik geef mezelf steeds meer toestemming om fouten te mogen maken. Ik ben niet perfect.Ik ben geen slechte moeder. Ik ben een lerende moeder. Een lerende vrouw. Een lerende dochter en vriendin. En ga zo maar door. Ik blijf mijn hele leven leren. Het leven begint weer bij 40 zeggen ze toch? Ik zeg: kom maar op!