Je hebt jezelf nodig

Je hebt iemand nodig.

Stil en oprecht.

Die als het erop aan komt.

Voor je bid en voor je vecht.

Pas als je iemand hebt,
die met je lacht en met je griend.

Dan pas kun je zeggen:

Ik heb een vriend. 

(Toon Hermans)

Dit gedicht schiet de afgelopen jaren af en toe in mijn hoofd. 

In de jaren rond de scheiding, zijn er vrienden in mijn leven gekomen en gegaan. 

Ik heb geleerd dat er mensen zijn, die je hele leven vrienden blijven.

En dat er mensen zijn die een bepaalde periode in je leven vrienden zijn.

Beide type vrienden zijn er voor je op de momenten dat je ze nodig hebt.

Voor beide type vrienden kun je er zijn op de momenten dat zij je nodig hebben.

Beide type vrienden, zijn goede en fijne vrienden.

Toch is er één persoon in je leven, waar je de allerbeste vriend van moet zijn.

En dat is van jezelf.

Geef jezelf maar eens de tips, die jij aan je vrienden geeft.

En luister naar dat advies.

Voer het uit en verander jezelf.

Je wordt er een heel vriendelijk persoon van.

Je hebt jezelf nodig.

Stil en oprecht.

Als het erop aankomt

Bid dan en vecht.

Als je iemand bent,

wie samen lacht en griend.

Dan pas kun je zeggen:

Ik ben je vriend.
(Toon Hermans, aangepast door Rachel ;)

Op de bank

 Je zit op de bank en kijkt al een kwartier voor je uit…. Eindelijk kan je die fietstocht maken, even wat banen trekken of weer een keer naar fitness. Maar je zit op de bank en kijkt al 20 minuten voor je uit…. Aan het begin van de vakantie dacht je: In de vakantie kan ik mooi wat extra kleding voor mijn dochters en mezelf kopen, Die meer actuele foto’s printen en in een lijstje doen. Klusjes die niet veel tijd hoeven te kosten. Maar je zit op de bank…shit…alweer een dik half uur.

Je staat op loopt naar de keuken, maakt ontbijt voor jezelf, loopt terug naar de bank en zet de tv aan.
Er is niks op tv. Dus Netflix. Na de aflevering van die leuke serie die je volgt, gaat het automatisch door naar de tweede, derde, vierde,…. aflevering. Ondertussen zit je al zo’n 3 uur op de bank. Je besluit je tanden te poetsen, pyama uit, kleding aan. Daarna loop je weer naar beneden, door naar de keuken en je maakt lunch voor jezelf. Je ploft op de bank… je kijkt de vijfde, zesde en zevende aflevering van die andere leuke serie die je volgt. Tussendoor zet je ‘m even op pauze voor een toiletbezoek of om drinken en wat lekkers te pakken. Je kijkt aflevering, acht, negen en tien van weer een andere serie. Shit het hele seizoen uitgekeken. Het volgende komt eraan. Maarja, wanneer?

Je buik is alweer aan het rommelen. Tijd voor avondeten. Een makkelijke, maar best lekkere macaroni maaltijd heb je in ongeveer 10 minuten klaar. Je ploft op de bank. Je kijkt of je een leuke film kan vinden. Kan wel even tijdens het eten. 2,5 uur later is de film afgelopen. Je kijkt op de klok. Zo laat alweer? Je bent moe. Maar toch schrijf je nog die weblog, een wat kortere deze keer. Je ruimt op, shokt de trap op, je poetst je tanden, misschien neemt je nog even snel een douche. Dan lekker je bed in. Lekker slapen.

Morgen wil je optijd weer opstaan, want dan werk je weer. Je wil ook nog even fietsen of weer een keer naar fitness. En misschien dat je daarna nog de stad in kunt om kleding te kopen voor jezelf en je dochters. Misschien..

Mijn zekere (on)zekerheid

Soms. Op momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Dat kan ook een langere periode zijn. Kan ik mij heel onzeker gedragen. Vaak in stressvolle periodes of als ik opgejut wordt of er zijn verwachtingen van mij, waar ik niet aan kan voldoen. Ik schiet dan snel in mijn hoofd. Veel onrealistische gedachten komen langs en ik denk ook veel voor anderen. Ik vraag me af hoe een ander mij ziet. Uitspraken van een ander leg ik op een weegschaal. Ik hoor haar wel zeggen dat ze me aardig vind, maar bedoeld ze dat wel echt zo? Ik kan dan vaker vragen naar de bekende weg, vissen naar complimenten of sneller beren op de weg zetten. En oh wat kan ik dan twijfelen en piekeren en wikken en wegen. Het raast dan in mijn hoofd. 

Soms. Op momenten dat ik lekker in mijn vel zit. Dat kan ook een langere periode zijn. Kan ik mij heel zeker gedragen. Vaak in relaxte periodes of als ik in een flow zit of alles gaat gewoon even goed met mij en de mensen om mij heen. Het lukt me dan om goed naar mijn gevoel te luisteren. Dan komen mooie gedachten bij me op en ik laat anderen hun eigen gedachten hebben. Ik ben dan trots op mezelf, op wat ik heb bereikt in mijn leven en wat ik goed heb gedaan. Uitspraken van een ander hoor ik, bewonder ik soms. Ik vraag wel eens door, omdat ik dan wil weten hoe een ander het ziet. Maar ik heb mijn eigen mening. Als die niet overeen komt is dat geen probleem. Een ander mag er anders over denken. Dat hoeft niet het einde van een vriendschap te zijn. Ik kan vaker vragen stellen uit interesse, complimenten geven en ik durf meer risico's te nemen. Ik kom in zo'n periode vaker op leuke ideeën en hak makkelijker knopen door. Ik voel me vaker voldaan.

Meestal. Op momenten dat ik mezelf ben. Dat is bijna altijd wel zo, want ik kan alleen maar mezelf zijn. Kan ik mij zowel onzeker als zeker gedragen. Het hangt er vanaf of ik in een stressvolle periode/situatie zit of in een flow. Ik kan denken voor andere mensen en trots zijn op mezelf.
Ik kan allemaal beren op de weg zien en risico's nemen. Ik kan 's avonds in bed liggen piekeren en twijfelen en de volgende dag een knoop doorhakken.

Ik kan mij zeker en onzeker gedragen. Het hoort alle twee bij mij. Ik ben niet zeker en niet onzeker. Het zijn gedragingen van mij die bij mij horen. Ik begin dit te snappen en te accepteren van mezelf.  Ik ga er steeds beter mee om. Ik kan erop aangesproken worden. Ik wil het graag weten, omdat ik dan kan reageren. Misschien reageer ik er onzeker, verdrietig of boos op. Misschien zeker, blij of trots. Soms wil ik zoeken naar de juiste woorden en zinnen en kom ik erop terug. Soms kan ik er wel meteen op reageren. Dan zal ik dat ook doen.

Kortom, soms doe ik onzeker, dat weet ik zeker! 

Blijf thuis. Zorg goed voor jezelf en de ander.

Het klinkt als een onmogelijke opgave.
Als een contradictie. Thuis blijven en goed zorgen voor jezelf en de ander.

Na mijn scheiding gaf iemand mij de tip:
Zet jezelf, je dochters, je huis en je werk nu op je prio lijst. De rest is leuk, maar zou op nummer 10 moeten staan. Je vrienden, je hobby. Ze blijven echt wel in je leven. Nu mag je egoïstisch zijn.
Echte vrienden zijn er wel weer zodra jij je leven weer op de rit hebt.

Ik snapte wat hij zei. Was het er mee eens. Wilde ook meer voor mezelf en mijn dochters kiezen.
Maar ik wist niet zo goed hoe. Mijn valkuil is dat ik bezig ben met wat anderen van mij vinden. Of ze nog wel vrienden met mij willen zijn. Ik zei soms wel ik app even niet meer.
Maar na een paar dagen deed ik dat weer wel. Ik bleef  appen met vrienden. Toch bang om afgewezen te worden of hen kwijt te raken.

Tot dat de scholen dichtgingen. Ik zit thuis. Samen met mijn dochters. Ik ben compleet op mezelf aangewezen. Ik kan en wil mijn ouders niet vragen om op te passen. En ik besef dat familie en vrienden in hetzelfde schuitje zitten. Ik wil hen niet langer lastig vallen met mijn geklaag. Ik wil het zelf aanpakken. Bovendien merk ik dat mijn dochters het heel vervelend vinden als ik steeds met mijn mobiel voor mijn snufferd zit. Op die momenten ontgaat mij veel van wat zij doen.

Dus ik ga ervoor. Ik leg mijn mobiel weg. Ik leg aan vrienden uit dat ik nu tijdelijk geen tijd voor hen heb. Ik word naast moeder ook juf. Ik worstel met het lesgeven aan een dochter uit groep 4 en een dochter uit een kleuterklas.

Noodgedwongen laat ik mijn werk los. Ik probeer het wel een aantal keer op te pakken, maar zonder resultaat. Ik kan de concentratie en tijd niet vinden.Mijn ex wordt ziek. Ik breng nog meer tijd met mijn dochters door. Ik word gedwongen voor hen te kiezen. Ik besluit de structuur erin te houden. De meisjes en ik gaan op tijd naar bed en 's ochtends op tijd weer op. 

Na ongeveer twee weken krijg ik het lesgeven aardig onder de knie. Ik heb om hulp gevraagd aan school. Ze maken de opdrachten voor Kristel overzichtelijker. Mijn dochters helpen mij bovendien in het huishouden. Ze dekken de tafel, wassen af en helpen mij met de was. We stoeien vaker en verzinnen allerlei leuke activiteiten. Mede dankzij leuke opdrachten van school. Een parcours door het hele huis, een rondje om het huis rennen op tijd, een boekje tekenen/schrijven voor opa en oma. Logeren in de huiskamer. Na het eten zeggen waarom je trots bent op jezelf en de ander en dan applaudisseren voor jezelf en de ander. Soms krijg ik tussendoor zomaar een knuffel of een compliment.

Natuurlijk zijn er ook zware momenten. Dat we of één van ons even verdrietig is. Of boos. Of bang.
Of dat we ruzie hebben met elkaar. Maar dat hoort er ook bij. We praten het uit, we geven elkaar een knuffel. We zijn er voor elkaar. Dat voelt heel bijzonder en goed. Ik ben zo blij met mijn twee dochters. Ik heb het idee dat tijdens het thuis zitten de band met hen is verbeterd. 

Ik word ook milder voor mezelf.  De afgelopen weken voelde als stressvol, hectisch en chaotisch. Maar ook waardevol, bijzonder en mooi. Het hoort er allemaal bij. Ik accepteer dat van mezelf. Ik zat er middenin. Dus overzag ik het niet. Maar ik heb doorgezet en voel me sterker. Ik heb me totaal gefocust op mezelf, mijn meisjes en vanaf deze week ook weer op mijn werk. Ik maak keuzes in het belang van mezelf en mijn dochters. 

Ik zorg goed voor mezelf en de ander. Ik blijf thuis.

Media, overdrijf niet zo!!

Allereerst, ik weet het hoor: We leven nu in een bizarre tijd. Mensen worden ziek, heel ziek en sommige overlijden eraan. Dat is vreselijk en heel triest voor nabestaanden van de overleden personen. En voor meer mensen is dit een nare tijd, waarin veel van ons gevraagd wordt.

Ikzelf geef ook les in huis aan mijn twee dochters. Tegelijkertijd probeer ik thuis te werken en probeer ik tussendoor ook samen met mijn dochters onze rust te pakken.

's avonds probeer ik meestal het journaal even te kijken. Zeker gisteren, toen bekend werd gemaakt tot wanneer de scholen dichtblijven. Maar daar wil ik even wat over kwijt.

Ik irriteer mij de laatste tijd aan de media en dan vooral de NOS. De afgelopen dagen wordt de berichtgeving over het Coronavirus zo negatief gebracht. Met zinnen als “De maatregelen van de overheid zullen VEEL langer duren!!” Sorry, maar het werd verteld op dinsdag 31 maart. Het is 1 maand later. Dat is niet VEEL langer. Natuurlijk is dat geen einddatum. Het zal daarna nog langer duren. Je kan ook zeggen: De maatregelen zijn verlengd.
Dan geef je dezelfde informatie, zonder onnodige overdrijving.
Ook geven ze de verschillende meningen weer alsof het twee kampen zijn, die tegenover elkaar staan. De ene “Partij” is het niet eens met de andere “Partij” Wat moet ik met die informatie?
Ik wil alleen maar weten hoe ze bezig zijn om ervoor te zorgen dat er genoeg bedden zijn. Maar dat hoor je de media medewerkers niet vertellen en ook niet in beeld brengen.
En hoe wakker je zorgen aan bij mensen. Door te gaan peilen hoeveel zorgen mensen zich maken!
Dat doen ze bij Een vandaag. Echt zo onnodig en zinloos.
Ik zou willen zeggen: Denk na hoe je de feiten brengt. Geef zinvolle informatie. Waar een mens wat mee kan. Met andere woorden: Overdrijf niet zo!

Ik zal positief afsluiten. Ik kijk met mijn oudste dochter ook naar het jeugdjournaal. Zij doen het wel goed naar mijn idee. Zij brengen een goede balans van realistische informatie en het sluit goed aan bij wat kinderen willen weten. Jeugdjournaal is ook van de NOS. Dus ik overdreef wat toen ik zei dat ik mij vooral irriteer aan de NOS. Dat spijt mij!

Het leed dat verhuizen heet

Inmiddels kan ik er met een goed gevoel op terugkijken, op de verhuizing. Maar op tweede kerstdag zag ik het echt even niet meer zitten. Ik zat zonder warm water en verwarming. Gelukkig zou ik al samen met de meisjes naar mijn ouders gaan. Dus ik had er niet veel last van die dag. Maar ik hoopte dat de verwarming het bij thuiskomst weer zou doen. Toen dat niet zo was, heb ik even staan huilen in de keuken.

Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Na een aantal momenten van de afgelopen periode. Los van elkaar zijn het momenten, waar je even van baalt en weer doorgaat. Omdat ze vlak na elkaar voorkwamen, voelde ze bij elkaar opgeteld als veel onnodig leed. Dus vandaar een weblog over het leed dat verhuizen heet.

Het begon met de toewijzing van mijn huis. Op 5 augustus kreeg ik het huis toegewezen, op 12 augustus officieel. Op 25 september zou ik mijn sleutel krijgen, dat werd 4 november en uiteindelijk 7 november. Dat was omdat de woningbouw het huis eerst asbestvrij maakte en het hele huis opknapte. Wat ze precies gingen doen werd na veel navragen uiteindelijk duidelijk. Natuurlijk was het alleen maar fijn dat het huis werd aangepakt en opgeknapt. Maar al die tijd in onduidelijkheid zitten en steeds maar weer bellen om te vragen of er al schot in de zaak zat, was niet fijn.

Maargoed, ik had op 7 november dan echt de sleutel. Dus kon ik zelf aan de slag in mijn huisje. Met vloeren, muren en gordijnen. Met hulp van familie en vrienden is dat goed gelukt. En ook vond ik een goed bedrijf in Hoorn. Met dat bedrijf heb ik geen problemen gehad. De communicatie, de informatie en de uitvoering. Alles ging goed. Nu besef ik hoe bijzonder dat is. Het kan namelijk ook heel anders gaan.

Bij het bezorgen van mijn meubels ging het als eerst mis. Een aantal keer. Op dozen en handleidingen stond geen plaatje van het eindresultaat. Dit is geen ramp als je één keer één bed in elkaar wil zetten. Maar als je zoals ik, meerdere meubels tegelijk laat bezorgen, dan houd je dus zomaar een plank over. Geen idee bij welk bed of kast de plank hoort.

Een ander bedrijf liet weten midden in de nacht een mail te sturen met de exacte bezorgtijden. Geen mens gaat midden in de nacht zijn of haar mail lezen zou je zeggen. Maar inderdaad, ik wel. Dus toen ik drie uur na het genoemde tijdstip geen mail binnen had, sloeg de paniek toe. Het zal toch wel goed gaan? Uit voorzorg heb ik via een eerder ontvangen mail, een nieuwe bezorgdatum aangevinkt. De volgende ochtend belde ik toch even. De man aan de andere kant van de lijn verzuchte dat de mail toch echt verstuurd was en dat mijn bestelling uit de vrachtwagen gehaald was, omdat ik een andere bezorgdatum had aangevinkt. Toen ik volhield dat ik ‘m echt niet ontvangen had, noemde hij dat het een zinloze discussie was. Uiteindelijk ben ik naar de winkel gegaan en is de volgende dag mijn bestelling alsnog geleverd.

Ondertussen was ik ook bezig met tv en Internet. In het black Friday weekend kon ik voor een fikse korting een mooie deal afspreken. Ik kreeg een a4 mee naar huis waarop mijn naam stond, met mijn nieuwe adres. Dus was ik zeer verbaasd toen ik ontdekte dat mijn bestelling stond op naam van de heer op mijn oude adres. Terwijl ik zo duidelijk had vertelt dat ik gescheiden ben en verhuisd. Ook dit werd in de winkel uiteindelijk rechtgezet. Al moet ik er wel eerlijk bij vertellen dat de meneer van de klantenservice aan de telefoon heel erg zijn best voor me deed. Maar pas 5 telefoongesprekken met het bedrijf was het echt helemaal duidelijk hoe het zat. En stonden mijn ex en ik niet meer op één adres vermeld.

Maar toen moest Internet en tv nog wel geïnstalleerd worden bij mij thuis. Dat hebben 4 verschillende monteurs in de periode vanaf 9 december t/m 23 januari uiteindelijk voor elkaar gekregen. De derde afspraak gaat trouwens niet door. Anders waren het 5 monteurs geweest. Die afspraak wordt een kwartier voor de monteur er uiterlijk zou zijn, afgebeld. Ook hierover was er veel communicatie ruis. Tegenstrijdige berichten via sms en mail. Een telefoniste die het helemaal snapte en dan word ik de volgende dag toch weer gebeld met de vraag of het nou al werkt in mijn huis. Een noodpakket, dat de volgende dag bij me thuis zou worden bezorgd, kan ik uiteindelijk een week later ophalen bij een bezorglocatie. De monteurs, die de installatie niet voor elkaar kregen staan te zuchten en steunen in de meterkast. Vertellen niet aan mij wat ze gedaan hebben en noteren het ook niet in hun administratie. Waardoor de volgende monteur niet goed weet wat er moet gebeuren.

Mijn badkamer meubels bestel ik bij weer een ander bedrijf. In de winkel wordt ik goed geholpen door een vriendelijke medewerker. Ik bestel de meubels uiteindelijk online. Ze worden bezorgd op een pallet. Dat snap ik. Het zijn namelijk grote en zware meubels. Wat ik niet begrijp is dat de pallet wordt achtergelaten in mijn voortuin. De bezorger helpt op mijn verzoek om de meubels binnen te zetten, zet de pallet neer in mijn voortuin en wil weglopen. Ik zeg: “je vergeet wat!”  Hij: “nee, de pallet mogen we niet meer meenemen, dat is beleid. Ik: “Maar ik heb die pallet niet gekocht.” “Neem maar weer mee.” Hij: “Nee, dat mag ik niet. Fijne dag” en weg is hij. Ik blijf met een joekel van een pallet achter. Gelukkig heeft mijn buurman een open haard en hij is heel blij met de pallet. Dus probleem opgelost.

In dezelfde week bestel ik een afzuigkap bij weer een ander bedrijf. Dit keer gaat het op communicatiegebied goed. De afzuigkap wordt netjes opgehangen. Hij doet het alleen niet, want er zit geen motor in. Ik heb geleerd van de vorige keren dat het in de winkel werd opgelost. Dus ik ga naar de winkel bestel de juiste afzuigkap en nu komt het goed.

Na dit alles stond ik dus op tweede kerstdag ’s avonds in de koud in mijn keuken. De volgende dag heb ik de woningbouw en het energiebedrijf gebeld, heb ik de CV ketel bijgevuld en kwam het weer goed. 

Er was nog wel een klein probleem met een salontafel met te kleine schroefjes en te weinig gaatjes. Maar dat was geen probleem voor mijn vader. Bedankt nog he pap!

En nu zit ik in mijn huisje, al mijn meubels binnen en in elkaar, Internet en tv werkt in het hele huis en ik heb het lekker warm in huis. Ik kijk naar buiten en denk: De volgende projecten zijn de tuin en de schuur. Ik kijk er nu al naar uit. 😊

Boosheid uiten voor mezelf

Dat scheiden moeilijk en naar is zal niemand verbazen. Je gaat een enorme rot periode door.
Ook degene die zelf de beslissing neemt om te gaan scheiden. Ik wilde die beslissing helemaal niet nemen. Ik had heel lang het gevoel dat ik faal. Vooral ten opzichte van onze dochters. Ik wil hen helemaal niet pijn doen. Ik wil hen geen verdriet bezorgen. Maar dat doe ik natuurlijk wel. En dat gevoel van falen komt nog wel eens naar boven. Dan wordt ik heel boos op mezelf. Wat ben ik voor een slechte moeder! En hup, ik ben onzeker. En als ik onzeker ben, dan zoek ik naar bevestiging.
Bij familie, bij vrienden, bij iedereen die mij wat zelfvertrouwen kan geven. Terwijl ik natuurlijk de enige ben die mezelf zelfvertrouwen kan geven.

Ongeveer één keer per maand ga ik naar een therapeute. Dan praat ik over wat ik allemaal meemaak en wat ik daarbij voel en denk. Zij helpt mij heel goed door o.a. de juiste vragen te stellen, waardoor ik goed aan het denken wordt gezet. De laatste keer kwam naar boven dat ik in mijn leven mijn boosheid heb opgekropt. Wat de situatie ook was. Ik slikte mijn boosheid weg en keek naar mijn aandeel in de situatie of hoe ik de situatie kon verbeteren.. Had ik ruzie met iemand, dan negeerde ik mijn boosheid. Onderzocht wat ik fout had gedaan, bood mijn excuses aan en werd heel onzeker. Constant zocht ik bevestiging of de ander mij wel echt vergeven had.

Ik ben iemand die veel bevestiging zoekt bij anderen. Ik ben vaak onzeker. Als iemand niet reageert vul ik dat meteen in als negatief. Ik denk dan dat iemand afstand van mij neemt. Dat iemand mij niet aardig meer vindt. Of dat iemand mij niet goed meer vindt. Vooral het laatste jaar. Dat gebeurt zowel op mijn werk als in mijn privé leven. Ik ben vooral onzeker als iemand een mening over mij heeft of een oordeel. Dat is in mijn leven nogal eens uitgelopen op het einde van een vriendschap of het einde van een baan.

Op advies van mijn therapeute ga ik opzoek naar mijn uitlaatklep. Mijn manier om boosheid te uiten voor mezelf. Dit is dus niet een persoon. Niet iemand die een arm om me heen doet en naar me luistert. Ik ga opzoek naar een manier. Naar iets wat ik kan doen op het moment dat ik boos wordt. Zodat het mij ruimte en rust geeft. Zodat ik vrienden en familie niet nodig heb om mij die bevestiging te geven, maar gewoon zelf lekker in mijn vel zit. Steviger in mijn schoenen kan gaan staan.
Opzoek naar mijn daadkracht.

Wat in ieder geval goed werkt is acteren, muziek en zingen. De laatste tijd luister ik graag naar songs op YouTube en zing dan keihard mee. Afgelopen week dacht ik tijdens het zingen aan situaties waarin ik heel boos was geweest. Het hielp heel goed. Het ging niet om het zuiver zingen (sorry buren), maar het ging puur om het voor mezelf uiten van de boosheid. Het luchtte echt op. En ik kon wat milder kijken naar mezelf.

Ik heb het al vaker gezegd. De afgelopen jaren heb ik veel geklaagd en gehuild bij vrienden en familie. Ik was niet helemaal mezelf en zat totaal niet lekker in mijn vel. Nu ben ik mezelf steeds iets meer aan het her ontdekken.Ik zit alweer iets beter in mijn vel. Maar ook ga ik steeds beter om met mezelf als ik niet lekker in mijn vel zit. En ik zet dit op mijn blog, omdat ik het wil delen. Omdat ik naast onzeker en perfectionistisch, ook open en eerlijk ben. En omdat ik vrienden en familie graag de kans geef om mij beter te leren kennen. Voor wie dat wil.  Ik geef mezelf steeds meer toestemming om fouten te mogen maken. Ik ben niet perfect.Ik ben geen slechte moeder. Ik ben een lerende moeder. Een lerende vrouw. Een lerende dochter en vriendin. En ga zo maar door. Ik blijf mijn hele leven leren. Het leven begint weer bij 40 zeggen ze toch? Ik zeg: kom maar op!

Dank jullie wel

Een tijdje terug zei een vriend tegen mij: “Het is ronduit asociaal dat ik alle ruimte en mogelijkheid heb geboden je erbij te houden en nul interesse krijg ik terug. Bij alles wat we voorstelden is het: is niet mijn ding, durf ik niet, wil ik niet enz.…. Meerdere keren gevraagd wat je denkt, wat je wil, wat je voelt en dan blokkeer je. Krijg je de ruimte om alles rustig te vertellen, dan komt er niets anders dan muizen, je kinderen en je ex. Over je ex gesproken: je laakt zijn gebrek aan communicatie en inzicht. Ik vraag me af welk deel van hem is en welk deel bij jou ligt. Je voelt je het vijfde wiel. Je hebt jezelf in die positie gezet. Ik wil met alle liefde hier een gesprek over hebben met je, maar je gaat me hier geen verwijten maken dat ik een slechte vriend ben geweest. Check eerst jezelf. “

Dus dat heb ik gedaan. Deels bewust, grotendeels onbewust. Ik heb mezelf gecheckt. Dat deed ik al voor, tijdens en nadat de vriend bovenstaande tegen mij zei. Het afgelopen jaar leer ik mezelf steeds een beetje beter kennen. En ik moet zeggen, dat ik het niet helemaal eens ben met wat die vriend van mij zei. Deels ook wel hoor, maar…. Laat ik het uitleggen:

Ik ben dit jaar gescheiden. Sinds mei is de scheiding een feit en officieel. Het was mijn eigen keus, maar dat betekent niet dat ik alleen maar opgelucht ademhaal en dat het allemaal aan mijn ex lag.
Natuurlijk heb ik daar zelf ook een aandeel in. Ook ik communiceer niet altijd even goed. Ik ben de afgelopen jaren heel veel gericht geweest op mezelf. Bij vele vrienden en familieleden deed ik mijn verhaal. Over dat ik twijfelde en niet meer wist wat ik wilde met mijn huwelijk. Achteraf besefte ik dat ik als het ware hun toestemming nodig had om mijn huwelijk stop te mogen zetten. Dat kreeg ik natuurlijk niet. Iedereen had weer een eigen mening en ik moest natuurlijk zelf een keuze maken.
Dat is me uiteindelijk gelukt doordat ik bij een therapeute mijn verhaal deed en het daar rustig voor mezelf op een rijtje kon zetten.

 Het lukte mij de afgelopen jaren niet (en soms nog niet) om echte interesse te tonen in het verhaal van vrienden of familieleden. Ik was alleen maar met mezelf bezig. Met de dingen die op dat moment in mijn leven belangrijk voor me waren. En een tijdje geleden waren dat muizen (hadden we in huis), de meisjes en mijn ex. (waarmee ik nog in 1 huis woon, omdat ik nu nog niet in mijn eigen woning terecht kan). Mijn ex, die mag zijn wie hij is en mag doen zoals hij doet, maar wat niet meer bij mij past. We zijn uit elkaar gegroeid.  We blijven de ouders van de twee meisjes en we hebben hen dan ook op 1 staan. We hebben geen vechtscheiding en doen er allebei alles aan om goede ouders en vrienden te blijven. Dat gaat tot nu toe best goed, al hebben we onze meningsverschillen, we doen ons best.

Vorig jaar was ik in de Baron in de efteling. Die achtbaan vind ik echt behoorlijk eng. Hij ligt flink buiten mijn comfort zone. Ik ben erin gegaan en dat vind ik ongelofelijk stoer van mezelf. Kort geleden ben ik er weer in geweest. Hij was weer net zo spannend. Ik vind het weer stoer van mezelf dat ik erin zat, maar ik hoefde er niet meteen weer in. Ik weet ook niet meer zo zeker of ik er een volgende keer wel in ga. Ik heb hoogtevrees…nouja, meer dieptevrees heb ik ontdekt. En in de Baron word je als het ware gedwongen naar beneden te kijken. Ik vind dat echt doodeng. Je mag het laf vinden, maar ik hoef mezelf niet meer zo te bewijzen, vind ik. Sommige dingen zijn gewoon niet mijn ding, durf ik niet, wil ik niet. Dat heeft niets te maken met wie mij uitnodigt iets te gaan doen. Dat heeft alles te maken met wat ik wil, durf en wat bij mij past. Als vrienden het niet leuk vinden dat ik iets niet doe of wil, dat snap ik. Dat ze mij erop aanspreken kan ik ook nog begrijpen. Maar verwacht niet dat ik over mijn grenzen ga en het toch ga doen. Dat is een grens en die ga ik niet over. Ik kan evengoed een goede vriendin zijn, zonder dat ik mijn grenzen over ga.

Doordat ik minder tot niet vroeg naar de verhalen van vrienden of familieleden, vonden sommigen dat ik mezelf buitensloot. Dat klopt ook wel. Ik was meer op mezelf gericht en op dit moment is dat nog niet heel anders. Ik heb soms tijd met mezelf nodig, zonder anderen. Om na te denken over wat ik ergens van vind. Omdat ik een secondaire reageerder ben en wil nadenken voor ik iets kan zeggen.

Ik heb er wel vertrouwen in dat het wel weer goed komt. Dat ik er ook weer voor vrienden kan zijn
 Ik kon er laatst voor mijn zusje zijn, toen zij het even moeilijk had. Dat voelde goed. Ik weet dat ik het nog in mij heb en dat ik er graag voor anderen ben.

Ik maak mijn vrienden geen verwijten. Ook niet de vriend, die bovenstaande zinnen aan mij appte.
Ook deze blog is geen verwijt. Weet dat deze woorden in een bepaalde context aan mij gericht werden en over deze context wil ik in deze blog niks zeggen. Dus oordeel daar niet over als je dit leest. Daarvoor schrijf ik dit blog niet.

Ik schrijf dit blog, omdat ik tegen al mijn vrienden wil zeggen dat het goed komt. Het zit wel in mij en ik heb er vertrouwen in dat ik mijn eigen verhaal met jullie kan delen en ook weer een luisterend oor voor jullie kan zijn. Dat er meer balans zal komen in mijn leven. 

Ik weet ook dat er vrienden zijn, die dit al weten en geduld hebben met mij. Die tegen mij zeggen: Je hebt er alle recht op om nu even egoïstisch te zijn. Focus je op jezelf, je meisjes, je eigen plek, de gevolgen van je scheiding, je werk. Echte vrienden zijn er wel weer, zodra jij weer alles op de rit hebt. En daar heb ik alle vertrouwen in.

En ik weet ook zeker dat ik alles weer op de rit krijg. Mede dankzij die lieve vrienden, die er voor mij zijn, die mij steunen en er ook in geloven dat het goed komt.

Dank jullie wel.

Mijn leven

Sinds lange tijd heb ik weer eens behoefte om te schrijven. Ik kan niet slapen, omdat er nog zoveel gedachten door mij heen gaan. Nee, ik pieker niet. Denk gewoon aan de afgelopen jaren.

Ik ben dit jaar voor mezelf begonnen. Naast mijn vaste baan bij Esdege Reigersdaal. Ik ben het gewoon gaan doen. Dat wil zeggen…ik heb een eigen website www.impro-actief.nl  , visitekaartjes en sta binnenkort als het goed is op www.westfrieseuitjes.nl . Ik ga improvisatie workshops geven. Het begin is er. Nu wil ik verder doorpakken.

Zoals gezegd, doe ik dit naast mijn vaste baan als ondersteuner cliëntenraden. Dit jaar heb ik de jas (deze functie) goed passend gemaakt. Hij zit als gegoten. Ik heb het al eerder gezegd, maar nu voel ik het ook; Deze functie past bij me. Ik heb geweldige collega’s en een fijne en coachende leidinggevende. En ik heb mijn eigen talent om mijn theater passie in te kunnen zetten op mijn werk.

Sinds dit jaar ben ik weer terug bij Expreszo. Ik miste het improviseren toch teveel. En vooral het contact met de vrienden. Afgelopen weekend zijn we met de groep naar Ameland geweest. Heerlijk was het. We hebben gewandeld, gespeeld en bij een kampvuur op het strand de zonsondergang gezien. Het was heerlijk relaxed.

Ik vind het ook super leuk om bij VEEL Theater in een personage te duiken en tekst te leren. En samen met een groep enthousiaste medespelers een mooi stuk op te voeren. Op 2 en 3 november in Schouwburg het Park in Hoorn. Komt dat zien!

Ik heb hele lieve en fijne vrienden en familieleden om mij heen. Zij zijn er voor mij en ik wil er voor hen zijn, waar ik kan. (sorry dat ik nog steeds geen verjaardagskaarten verstuur. De wil is er, maar het overzicht is er niet). Ik heb er de afgelopen jaren een aantal vrienden bij gekregen. Zo ben ik laatst naar Disneyland Parijs geweest met twee goede vrienden. Dat weekend was ook top! Wat een feest!

Natuurlijk gaan er ook dingen niet goed. Of minder goed. Het leven bestaat vaak uit ups en downs.
Het hoort erbij. Maar dankzij de hierboven omschreven pluspunten zet ik door. Zie ik het als uitdagingen.

Heerlijk zo’n avond als dit. Die heb ik niet zoveel. Vandaar dat het even terug is dat ik een blog getypt heb. Even niets hoeven. Nu typ ik wel een blog en ben ik met vrienden aan het appen. Maar vaak zit ik ook gewoon. Even helemaal niets te doen en gewoon te denken over de dag, week, maand, het jaar dat voorbij is en over de dag, week, maand, jaar dat nog komt.

Mijn motto is nog steeds: koester je vriendschappen. Daar hoort bij: leef je leven. En ik denk dat ik dat doe.

De route

Het was zondag, jaren geleden, ik was een jong meisje en ik fietste naast mijn vader. We waren op tijd vertrokken, want het zou wel eens druk kunnen zijn. Langs het vliegerveldje, oversteken bij de ballenbrug en langs het parkje met daarnaast de sloot. De verkeerslichten staan op rood, zoals meestal. Ik mag op het knopje drukken. Even wachten, duurt een tijdje, geen idee hoelang. Mijn vader zegt: "je moet blazen" Ik blaas en prompt, het is groen! We fietsen verder. Bij het bruggetje bij de Huesmolen. Dat laten we rechts naast ons liggen. Wij gaan rechtdoor, nog verder rechtdoor. Uiteindelijk naar de kerk.

Het was zondag, afgelopen zondag. Ik fietste alleen. Ik was op tijd vertrokken, want het zou wel eens druk kunnen zijn. Langs de Trekvaart, vroeger het vliegerveldje, een complex voor senioren, oversteken bij de ballenbrug en langs het parkje met daarnaast de sloot. De verkeerslichten staan op rood, zoals meestal. Maar ik volg de lichtjes, dan weet ik precies wanneer het groen wordt! Mijn kinderen zullen niet meer in de blaasgrap trappen. Ik fiets verder. Bij het bruggetje bij de Huesmolen. Daar sla ik rechtsaf, het bruggetje over. Ik denk terug aan de tijd, dat ik rechtdoor reed op zondagochtend.

Toen naar de kerk. Nu naar de sportschool.